Μέσα στην δύνη ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Είχα γράψει πριν μια εβδομάδα πως για κάποιους λόγους δεν μπορώ να ξεδιαλύνω τι γίνεται και τι ώθησε το Γιώργο Παπανδρέου να λάβει την απόφαση του δημοψηφίσματος. 

Ωστόσο διέκρινα πως όλο αυτό αποτελεί ένα τέχνασμα ωμού εκβιασμού, όχι μόνο απέναντι στο λαό αλλά και στο ίδιο πολιτικό σύστημα.

Οι καθοριστικές ημέρες.

Το σίγουρο είναι πως καθοριστικές ημέρες ήταν 48ωρη απεργία που η χώρα νέκρωσε από άκρη σε άκρη και που δεν έμεινε καθόλου ασχολίαστο από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. 

Όταν ο κόσμος που είχε κατέβει στο Σύνταγμα άγγιζε το 1 εκατομμύριο τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Αν θυμάστε καλά πολλοί επιχείρησαν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά να μας πείσουν πως όλη αυτή η λαοθάλασσα δεν ξεπερνούσε τις εκατό χιλιάδες. Δεν ξέρω τι λένε τα εγχωρία ΜΜΕ αλλά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μιλούσαν για 3 και 4 χιλιόμετρα κόσμου που κατέκλισαν κεντρικούς και παράπλευρους δρόμους της πλατειάς Συντάγματος. 

Επειδή εκείνες τις μέρες έτυχα να περπατώ για ώρες ολόκληρες προσπαθώντας να αντιληφθώ το μέγεθος της κοσμοσυρροής, έχω να πω πως καμιά ημέρα του καλοκαιριού δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που έγινε πριν δυο εβδομάδες. Ο κόσμος ξεκινούσε πολύ πριν το πολυτεχνείο, και γέμιζε πανεπιστήμιου, σταδίου, ερμού, και ένα σωρό άλλες οδούς, που ασφαλώς θα χρειαστώ τουλάχιστον δυο σειρές για να τις αναφέρω. Είναι βεβαία σίγουρο όπως επίσης αστείο το να θεωρούμε ότι τα ιδία μέσα μαζικής ενημέρωσης (τα εγχωρία πάντα) έχοντας αυτόν τον κόσμο στις κάμερες του για προεκλογική συγκέντρωση ενός εκ των δυο μεγάλων κομμάτων θα τον είχαν αναγάγει  1 με 2  εκατομμύρια ψηφοφόρους!

Η εικόνα έκανε το γύρω του κόσμου. Είτε με επεισόδια, είτε χωρίς οι δανειστές και τοκογλύφοι πήραν το μήνυμα τους πως εδώ στην Ελλάδα δύσκολα ο κόσμος θα δεχτεί να σκύψει το κεφάλι στα νέα μέτρα.

Το σίγουρο επίσης είναι πως όλοι ψιλό-υποψιάζονταν τι θα γινόταν στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου. Όμως κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει πως οι ήρεμες και χωρίς επεισόδια παρελάσεις θα μετρούσαν πανελλαδικώς στα δάχτυλα της μιας παλάμης.

Οι εικόνες έκαναν το γύρω του κόσμου για άλλη μια φορά και η κυβέρνηση μετρούσε πληγές.

Μια συμφωνία, μα ποια συμφωνία;

Ο ΓΑΠ είχε γυρίσει από την συμφωνία της 26 -27 Οκτώβριου. Μια συμφωνία που κατά τα λεγόμενα πολλών οικονομολόγων και αναλυτών ουσιαστικά δεν προσφέρει καμιά σιγουριά στις αγορές αφού η απόφαση/λύση δεν βγήκε επειδή όλοι οι συνομιλητές είχαν καταλήξει κάπου. Αλλά γιατί η νύχτα κόντευε να φύγει και να έρθει το ξημέρωμα και οι ίδιοι έπρεπε οπωσδήποτε να βγουν από την σύσκεψη με μια απόφαση αν ήθελαν να καταλήξουν στα ζεστά και καλοστρωμένα κρεβατάκια τους, των υπερπολυτελών ξενοδοχείων. Έτσι χωρίς πολλά πολλά άλλαξαν μερικά ποσοστά κουρέματος από την συμφωνία του καλοκαιριού και την πάσαραν στον πρωθυπουργό μας.

Οι επόμενες μέρες βρήκαν τα spread της Ιταλίας να εκτοξεύονται, αφού οι αγορές δεν πείστηκαν για το πακέτο διάσωσης. Όμως πέρα από αυτές άρχισαν να στρέφονται σε γαλλικές και άλλες τράπεζες. (Οι οίκοι αξιολόγησης αλλά και το ποιος τους διοικεί θα πρέπει επίσης να αναρωτηθεί γιατί έχω την υποψία ότι οι ίδιοι που θέλουν το ξεπούλημα και την υποδούλωση του κόσμου κάτω από την μέγγενη του χρέους είναι οι ίδιοι που ελέγχουν και τους οίκους αυτούς) Η Τρόικα και οι αρμόδιοι του υπουργείου των οικονομικών γνωρίζουν πως οι αριθμοί δεν βγαίνουν, και δεν βγαίνουν γιατί οι απεργίες, οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, τα κινήματα του δεν πληρώνω, ή ακόμη και η αδυναμία του κόσμου να πληρώσει, δείχνει ότι αυτό που υπολογίζουν κάποιοι ως έσοδα δεν είναι καθόλου εφικτά.

                                                                   Ελλάδα - Αργεντινή. Ομοιοτητες και                         
                                                                   διαφορές

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση με τα γεγονότα δεν θέλω να σας προϊδεάσω… Αλλά νομίζω πως σύντομα φτάνουμε στο τέλος μιας ιστορίας δυσάρεστης και αρκετά όμοιας με την Αργεντινή. Για για να πω την αλήθεια μου το εύχομαι να γίνει τώρα και όχι σε 6 μήνες η ένα χρόνο γιατί τα πράγματα θα είναι πολύ, πολύ χειρότερα. Έχουμε την τύχη ακόμη να κρατάμε στα χέρια μας κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις όπως για παράδειγμα ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠΑ, ΔΕΥΑΘ. Όταν η Αργεντινή κατέρρευσε δεν είχε τίποτα στα χέρια της. Και όχι απλά δεν είχε τίποτα στα χέρια της αλλά και πολλά από όσα είχαν δοθεί στους ξένους, είχαν αφεθεί στην μοίρα τους. Η Εταιρία γκαζιού και πετρελαίου είχε διαλυθεί, η σιδηροδρομική εταιρία επίσης, εργοστάσια που έφτιαχναν τραίνα και αυτοκίνητα έμεναν στο έλεος του καιρικών συνθηκών. 

Θα μου πει κάποιος βεβαία πως στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κρατικές επιχειρήσεις όπως η ΕΡΤ, ο ΟΣΕ που είναι ελλειμματικές. Ασφαλώς και είναι. Αλλά δεν είναι τυχαία ελλειμματικές. Κανένας από αυτούς που διαχειριστήκαν αυτές τις επιχειρήσεις δεν είχε την θέληση και το μεράκι να τις αναδείξει. Δεν υπήρξε καθόλου επιχειρηματικό πνεύμα, ούτε κάποιος προγραμματισμός που σε εύλογη διάρκεια χρόνου να τις καταστήσει επικερδή εταιρίες. Κλείνω εδώ την παρένθεση με την δέσμευση ότι κάποια στιγμή θα καταθέσω άποψη για όλη αυτή την κρατική παρακμή και επανέρχομαι στο φλέγον ζήτημα των ημερών. Οι αριθμοί λοιπόν δεν βγαίνουν, η εικόνα που δίνεται στους δανειστές εδώ στην Ελλάδα είναι πέρα ως πέρα απογοητευτική όσο άφορα τα σχεδιά τους. 

Σίγουρα ακόμα και με την άρνηση του κόσμου να ενδώσει σε αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα οι ίδιοι καλοβλέπουν την ακίνητη περιουσία της χώρας. Μη νομίζετε πως θα ασχοληθούν και πολύ με εμάς απο τότε που θα πέσουν οι οριστικές υπόγραφες στο μνημόνιο/δανειακή σύμβαση 2 με την ψήφιση του όπως - όπως. (γιατί θα φτάσουμε στο σημείο η παράταξη αυτή με ή χωρίς την συναίνεση άλλων να την υπογράψει και αυτή με κλειστά τα ματιά και βεβαία αν γίνεται με 180 ψήφους, στο έλεος της επιτακτικής ανάγκης αποφυγής εσωτερικής χρεοκοπίας και εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ) Και αυτό γιατί σε λίγο θα έχουν να διαχειριστούν μια κρίση στην Ιταλία δεκάδες φόρες μεγαλύτερη από ότι εδώ. Οπότε με ή χωρίς ευρώ αυτοί θέλουν να κατοχυρώσουν εμπράγματα δικαιώματα στην κρατική περιουσία, για την συνέχιση του ξεπουλήματος της και έκτος ευρωζώνης. Μια διαφορά επίσης της Ελλάδας με την Αργεντινή είναι ουσιαστικά ότι σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα συναινούσε στο ξεπούλημα της χώρας, ενώ εδώ αντίθετα, για τα όποια μικροκομματικά ή πατριωτικά αισθήματα αυτή η συναίνεση δεν δίνεται. 

                                                                    Το δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ.
                                                                     

Η απόφαση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος είχε παρθεί με την κατάθεση του νομού για διεξαγωγή του πολλές μέρες πριν. Οι Ευρωπαίοι σίγουρα γνώριζαν τουλάχιστον την πρόθεση, ότι κάποια στιγμή Ο Παπανδρέου θα έδινε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να αποφασίσει, ως τελευταίο χαρτί πριν την έξοδο του (;) ή της κυβέρνησης του (;) όταν η αντίθεση του κόσμου θα ήταν τόσο δυνατή, που δεν θα νομιμοποιούσε καθόλου την υπάρχουσα κυβέρνηση. Θεωρώ πως η έκπληξη αλλά και η αντίδραση των ευρωπαίων, είναι πέρα ως πέρα θεατρική. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την είδηση του δημοψηφίσματος, δεκάδες δίκτυα του εξωτερικού και εσωτερικού, αλλά και ηγετικών πρόσωπων σε όλη την Ευρώπη άρχισαν να δημιουργούν κλίμα εξόδου της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή ένωση, και το ευρώ. Προσπαθώντας έτσι να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό και να τον φέρουν σε απόγνωση αλλά και διχασμό. Πέρα όμως από αυτή την τρομοκρατία, είχαν ένα ακόμη όπλο. 

Άρνηση καταβολής της έκτης δόσης ως ψυχαναγκαστικό μέσο.

Την άρνηση τους να δώσουν την έκτη δόση που σαφώς λειτούργει αυτή τη στιγμή ως ένα ακόμη ψυχαναγκαστικό μέσο στο σοκ και το δέος που επιχειρείται από τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Να είμαστε βέβαιοι πως όλοι ξέρουν καλά ότι ο κόσμος δεν έχει αποφασίσει σε καθολικούς αριθμούς την προτίμηση του στην δραχμή από το ευρώ. Αυτό συμβαίνει γιατί κάποιοι ακόμη αντέχουν, όλη αυτή τη δοκιμασία που περνάει όλη η χώρα εδώ και 2 χρόνια. 

Όμως για πόσο ακόμη; Αυτό που ψάχνουν εναγωνίως οι ευρωπαίοι είναι να κατοχυρώσουν συνταγματικά το μνημόνιο/δανειακή σύμβαση 2 γιατί το πρώτο ουσιαστικά είναι στον αέρα, είτε μέσω δημοψηφίσματος, είτε μέσω της πολίτικου συστήματος που αντιπροσωπεύει το κόσμο αυτή τη στιγμή στη βουλή. Ξέρουν δηλαδή πως το δημοψήφισμα στο δίλλημα μνημόνιο/δανειακή σύμβαση δυο ή δραχμή η πλάστιγγα θα έγερνε στο μνημόνιο, όποτε ή θα έφερναν την νομιμοποίηση του μέσω αυτού ή από το πολιτικό σύστημα που αντιτίθεται προς το παρόν στην υπογραφή του μνημονίου με 180 ψήφους. Στήνοντας το έτσι στον τοίχο με τον ωμό εκβιασμό τους περί εξόδου και εσωτερικής στάσης πληρωμών. Αν η αντίσταση του κόσμου δεν καμφθεί και δεν συναινέσει στα νέα μέτρα δεν υπάρχει περίπτωση αυτή την λεμονόκουπα να την στύψουν όσο πάει και μετά να μας στείλουν. Απαιτείται λοιπόν συναίνεση στο ξεπούλημα και στην εξαθλίωση. Από κει και πέρα όλο αυτό που εξελίχτηκε τις επόμενες μέρες μετά την εξαγγελία της ψήφου εμπιστοσύνης  είναι επίσης ένα θεατράκι. 

Οι λόγοι τις ψήφου εμπιστοσύνης και της σύστασης κυβέρνησης σωτηρίας. 

Θα δούμε όμως από ποιον και για ποιους λόγους. Το μήνυμα του λαού μέσω της προπαγάνδας των ηγετών της Ευρώπης της Ελλάδας και όλων των ΜΜΕ, ότι ο ίδιος τελικά δεν θέλει αυτή τη στιγμή την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, με την έξοδο της από το ευρώ ελήφθη. (το αν αυτό πραγματικά ισχύει αυτό είναι ένα άλλο θέμα) Ο ΓΑΠ αποφάσισε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης πιθανόν για τους εξής λόγους.

1^ον γιατί ο ίδιος έχει αναλάβει με οποίο κόστος για την χώρα και τον λαό της να παραμείνει είτε ο ίδιος είτε η παράταξη του, με άλλο πρόσωπο στη πρώτη γραμμή των αποφάσεων, ακόμα και με κυβέρνηση σωτηρίας. Κάτι που με εκλογές αυτόν τον πρώτο λόγο θα τον έχανε σίγουρα, οπότε και τα διεθνή κέντρα δεν θα είχαν και την καθαρή πλειοψηφική υπογραφή του κοινοβουλίου, στην αμετάκλητη και άνευ όρων παράδοση της χώρας.

2^ον γιατί αντιλαμβάνεται πως αυτή τη στιγμή το σενάριο της μη συνεργασίας κανενός κόμματος από την αντιπολίτευση είναι σχεδόν βέβαιη και πρέπει να αποκτήσει κάποιου είδους νομιμότητα.

3^ον γιατί υπολογίζει ότι στην επομένη μέρα η κυβέρνηση του θα πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά έχοντας το αστείο επιχείρημα ότι ο τόπος δεν μπορεί να πάει σε εκλογές (ενώ για δημοψήφισμα μπορούσε), γιατί κινδυνεύει με εσωτερική στάση πληρωμών και έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ωστόσο ο ίδιος ο ΓΑΠ προσπάθησε έμπρακτα να δημιουργήσει μια κυβέρνηση σωτηρίας με συμμέτοχη των άλλων κομμάτων, αλλά αυτή δεν επετεύχθη και πλέον νομιμοποιείται η ιδία ως κυβέρνηση σωτηρίας, να συνεχίσει το έργο μόνη της. Είτε με τον ίδιο είτε με άλλο πρόσωπο στο τιμόνι της κυβερνώσας παράταξης.

4^ον γιατί φαίνεται πολύ ύποπτη η κίνηση Μπεγλίτη στις κρίσεις στρατού. Πράγμα που μπορεί να αποβλέπει στην αποτελεσματική καταστολή  σε μια ενδεχομένη αύξηση της αντίδρασης του κόσμου, αν ξαφνικά η επομένη μέρα τον βρει με την ιδία κυβέρνηση είτε με τον ίδιο τον ΓΑΠ είτε με άλλο πρόσωπο στο τιμόνι της.

Κανένας όμως δεν έχει πει πως όλα αυτά είναι αστειότητες. Όταν καταφεύγει η χώρα σε εκλογές για το διάστημα αυτό υπάρχει υπηρεσιακή κυβέρνηση. Δηλαδή δεν μένει ο τόπος ακυβέρνητος. (Εδώ το Βέλγιο παραμένει ακυβέρνητο περίπου 2 χρονιά τώρα δεν είδε κανείς μας να καταστρέφεται. Απλά τους καίει η υπογραφή του μνημονίου 2 και της σύμβασης να γίνει με 180 ψήφους. ).

                                                                   17 Νοεμβρίου μια επίσης σημαδιακή/                          
                                                                    καθοριστική ημέρα.

Κανένας δεν έχει πει τι πρόκειται να γίνει όταν φτάσουμε στις 17 Νοέμβρη. Και πως μπορεί αυτή η μέρα η το ξημέρωμα της επόμενης να μας βρει.

Φοβάμαι πως το επόμενο δράμα για το λαό θα παιχτεί στις 17 Νοέμβρη, αν αυτή η κατάσταση δεν έχει εκτονωθεί με την οδήγηση της χώρας στις κάλπες.

Το  μέλλον της χώρας.

Φοβάμαι επίσης πως το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό αν η προσφυγή στις κάλπες δεν γίνει. Η έξοδος μας από το ευρώ πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιη. Το θέμα είναι πως αυτή τη στιγμή τα κέντρα εξουσίας δεν θέλουν αυτή η έξοδος να γίνει ομαλά και δεν θέλουν αυτή να αποτελεί απόφαση του ίδιου του λαού για το πότε και πως. Και ασφαλώς δεν θέλουν πριν την κατοχύρωση των εμπραγμάτων δικαιωμάτων απέναντι στη χώρα. Θέλουν ο κόσμος να οδηγηθεί σε έναν διχασμό η ακόμα καλύτερα σε ανώμαλες καταστάσεις βίας από μια άτακτη χρεοκοπία και εξόδου της χώρας από την Ευρώπης, έτσι ώστε επομένη μέρα της κατάρρευσης του πολίτικου συστήματος να βρει τα ιδία κέντρα εξουσίας να ορίζουν τις τύχες της Ελλάδας, έτσι ώστε είτε μέσα στο ευρώ, είτε έκτος του το ξεπούλημα της να γίνει για το συμφέρων των ιδίων κέντρων εξουσίας. 

                                                                    Ψυχολογική προετοιμασία του κόσμου.
                                                                    Η επόμενη ημέρα.

Άποψη μου θα ήταν ο κόσμος να περιμένει την έξοδο ανά πάσα ώρα και στιγμή. Να παραμείνει ψύχραιμος (οχι τίποτα bankrun και πλιάτσικο)  και να μην συμβάλει στην αποσταθεροποίηση της κατάστασης. Να οργανωθεί σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, και πόλη για την επομένη μέρα.  Το πώς αυτή θα μπορεί ξημερώσει κάτι καλύτερο και απαλλαγμένο από το σάπιο πολιτικό σύστημα και τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Από κάθε γειτονιά μπορούν να αναδειχθούν επιτροπές. Από κάθε χωριό και πόλη επίσης. Μια νέα μορφή εξουσίας/ με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας πρέπει να αναδεχθεί  στη μεταβατική περίοδο της χώρας για την σύσταση ενός νέου συντάγματος. Και κρίνεται απαραίτητη να είναι έτοιμη έτσι ώστε να αναδειχθούν άτομα από την ιδία την κοινωνία, και όχι να μας φορεθούν από το εξωτερικό τίποτα κουστουμαρισμένα τυχάρπαστα τυπάκια, ως οι επόμενοι σωτήρες της χώρας.

Ας πάψουμε να βλέπουμε το δένδρο και ας δούμε επιτελους το δάσος! Το θέμα μας δεν είναι το Ναί ή το Όχι στη δραχμή. Το θέμα μας είναι να ΜΗΝ έχει υπογραφεί η δανειακή σύμβαση/μνημόνιο 2 είτε παραμείνουμε, είτε δεν παραμείνουμε στο ευρώ.

Καλή λευτεριά! 

FreeGreeceFromI.M.F.