«Πράξεις βίας»

Η χώρα η οποία ονομάζεται σήμερα Ελλάδα 
είναι η ίδια χώρα στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία;

"….Μητέρα μας Ελλάδα,
Κοίτα λοιπόν τι σε έχουν μεταβάλει, 
Σε χώρα που οι δήμιοι βασιλεύουν, 
Σε Γη της Επαγγελίας των δολοφόνων,
Εσένα, πηγή της ελευθερίας των λαών,
Εσένα των επαναστάσεων τροφό, ενάντια στους τυράννους,
Εσένα γη της αντίστασης πάππου προς πάππο,
Τώρα χτυπιέσαι με αλυσωμένα χέρια…"

(Αντρέ Μπονάρ, απόσπασμα από ποίημα αφιερωμένο στον Ν. Μπελογιάννη)

Η ελληνική κοινωνία τον τελευταίο καιρό διακατέχεται από μια κατάσταση βίαιων αντιδράσεων έναντι προσώπων τα οποία εκπροσωπούν είτε την πολιτική είτε τη νομοθετική εξουσία. Πράξεις βίας οι οποίες ερμηνεύονται ως αντιδράσεις κατά της αντικοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης δημοκρατικά εκλεγμένης, η οποία έχει δώσει όρκο να διαφυλάττει το Σύνταγμα και τους νόμους, να προστατεύει το εθνικό συμφέρον και να προασπίζει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού από τον οποίο εκλέχθηκε να κυβερνάει. Το ερώτημα είναι, αν η συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική πραγματώνει όλα τα προηγούμενα, οπότε ο λαός ο οποίος αντιδρά έχει άδικο ή αν δεν τα πραγματώνει, οπότε αναρωτιέται κάποιος αν ο λαός έχει απόλυτο δικαίωμα να αντιδρά.

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα προφανώς δεν είναι μονάχα μία. Ανάλογα με το ποιος είναι εκείνος που απαντά, σε ανάλογο πλαίσιο θα κινείται και η απάντηση. Όμως, μπορεί κάποιος να δει αν η χώρα η οποία ονομάζεται Ελλάδα είναι η ίδια χώρα στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία; Και κατά πόσο το σημερινό πολίτευμα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, επιβεβαιώνει τον τίτλο της ως «αντιπροσωπευτική»; Είναι γνωστό ότι οι βουλευτές εκπροσωπούν τους πολίτες της περιφέρειάς τους. 

Είναι, επίσης γνωστό ότι ο κάθε ένας βουλευτής ψηφίζει σύμφωνα με τη δημοκρατική του συνείδηση προς όφελος των πολιτών τους οποίους εκπροσωπεί. Τι από τα παραπάνω ισχύει σήμερα; Δυστυχώς τίποτε. Η συνείδηση μετεξελίχτηκε σε κομματική πειθαρχία και η εκπροσώπηση προς όφελος του λαού έγινε προς όφελος του κόμματος στο οποίο ανήκουν. Οι ελάχιστες προσωπικότητες που έχουν πραγματικά δημοκρατική συνείδηση, εάν και εφόσον έλθουν ενάντια στην κομματική γραμμή, αυτομάτως καρατομούνται, διαπομπεύονται ως προδότες και γίνονται βορά των μέσων ενημέρωσης.

Όταν ο λαός αντιδρά σε τέτοιου είδους φαινόμενα προσπαθώντας να επαναφέρει την όντως δημοκρατία, τότε έχει φασίζουσα νοοτροπία, ενώ αντίθετα, όταν η κυβέρνηση παραδίδει άνευ όρων την εθνική της κυριαρχία, είναι έμπλεη από δημοκρατικό φρόνημα. Όταν ο λαός κατεβαίνει στους δρόμους να προασπίσει ό,τι του απέμεινε, από δικαιώματα, από πατρίδα, από νομοθετήματα, είναι τραμπούκος και αναρχικός, ενώ όταν τα εκτελεστικά όργανα της κυβέρνησης βομβαρδίζουν με χημικά ολόκληρες περιοχές είναι απλώς «καταστολή της βίας και επαναφορά στη νομιμότητα».

Ο ελληνικός λαός είναι από τη φύση του λαός της αντίστασης. Τα νοήματα της δημοκρατίας κυλούν σαν αίμα μέσα στις φλέβες του. Παράδοση άνευ όρων δεν έπραξε ποτέ και είναι ντροπή οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού να το πράττουν. Είναι λαός ο οποίος μάχεται και θα μάχεται μέχρι τέλους, ώστε στο τέλος να επικρατήσει η δημοκρατία και η δικαιοσύνη. Αν απέναντι σε αυτά κάποιοι δεν αισθάνονται όμορφα, καλό είναι να παραιτηθούν από το αξίωμα στο οποίο ο λαός με τη ψήφο του τους έβαλε. Αυτό διότι πλέον δεν τον εκπροσωπούν. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και αν έχουν το θάρρος και την αλήθεια με το μέρος τους, ας βγουν να την εκφράσουν στο λαό που τους ψήφισε. Αλλιώς να σιωπήσουν και να αποχωρήσουν. Ως εδώ…..

Ανδρέας Φαρσάρης
Καθηγητής

ramnousia