Προς τη δραχμή...

Οι πανηγυρισμοί για την έλευση Παπαδήμου, μετατράπηκαν αστραπιαία σε παγωμένα χαμόγελα και αμέσως μετά σε θλίψη. Η εικόνα της νέας κυβέρνησης, με τον αμήχανο πρωθυπουργό να κάθεται ανάμεσα σε Πάγκαλο και Βενιζέλο, ενώ ακριβώς πίσω τους στέκονταν ο Βορίδης με τον Άδωνι, προκάλεσε γενική θυμηδία και ταυτόχρονα μεγάλη ανησυχία: πού πάμε ακριβώς;

Προς τη δραχμή πάμε, επανερχόμαστε στην αφετηρία μας. Όλες οι ενδείξεις αυτό δείχνουν.

Η έκθεση της Κομισιόν με τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας να βρίσκονται εκτός ελέγχου και να καταρρέουν (δημόσιο χρέος σχεδόν 200% του ΑΕΠ για το 2013, ανεργία 19%, συνεχιζόμενη ύφεση τουλάχιστον μέχρι το 2014), η εμμονή των ευρωπαίων στην καταστροφική πολιτική μείωσης ελλειμμάτων σε περίοδο ύφεσης,  η απροθυμία των γερμανών και της ΕΚΤ να παρέμβουν καλύπτοντας τις ανάγκες των υπερχρεωμένων κρατών και η αδυσώπητη επίθεση των αγορών στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, καταδεικνύουν πως η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και δεν υπάρχει πια οδός επιστροφής: το ευρώ σε λίγους μήνες είτε δεν θα υπάρχει είτε θα αφορά μόνον τις κεντροευρωπαϊκές χώρες.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η πρωθυπουργοποίηση Παπαδήμου, ενός ειδικού στα νομισματικά, συμβαδίζει άριστα με αυτήν την πορεία. Ποιος θα μπορούσε εξάλλου να χειριστεί καλύτερα την μετάβαση στη δραχμή, από αυτόν που χειρίστηκε την μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ; Ο Πετσάλνικος;

Το έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι να μαζέψει με τάξη το τραπέζι μετά το γεύμα, να ρυθμίσει την διακίνηση εμπορευμάτων και χρήματος σ’ αυτές τις τελευταίες ημέρες του ευρώ και να αναδιατάξει όσο γίνεται την αγορά, έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει συντεταγμένα να υποδεχθεί την νέα πραγματικότητα εκτός ευρωζώνης, με συγκροτημένη και σε πλήρη ισχύ την συμμαχία μεταξύ εγχώριας της επιχειρηματικής και πολιτικής τάξης.

Οι στόχοι του εξάλλου είναι ενδεικτικοί: είσπραξη της 6ης δόσης, κύρωση των συμφωνιών και εκλογές. Στο διάστημα αυτό θα μπορέσουν επίσης να επιβιώσουν όπως- όπως οι ελληνικές τράπεζες και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ήταν φυσικά αδύνατον ο Σαμαράς να αποφύγει την τροποποίηση της πολιτικής του τακτικής. Το κόστος θα ήταν τεράστιο για τον ίδιο και το κόμμα του, εφόσον θα αναλάμβανε την ευθύνη της απόλυτης σύγκρουσης με τον γαλλογερμανικό άξονα, τον ελληνικό τραπεζικό και επιχειρηματικό κόσμο, τα ΜΜΕ και την ευρωπαϊκή κοινή γμώμη. Παράλληλα θα κινδύνευε, ως μη όφειλε, να χρεωθεί αυτός ο ίδιος την πορεία προς τη δραχμή.

Επομένως υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων σε αναδίπλωση. Το ίδιο έπραξε και οΠαπανδρέου, ο οποίος ουσιαστικά εκδιώχθηκε από τον γαλλογερμανικό άξονα, όταν έγινε αντιληπτό ότι χειριζόταν την κρίση με άξονα το συμφέρον της παράταξής του.

Το μήνυμα για την άμεση απομάκρυνσή του πέρασε αμέσως στην κοινοβουλευτική ομάδα και τέλος οι ταυτόχρονες πιέσεις στους δύο αρχηγούς επέβαλαν τον Παπαδήμο.

Ωστόσο, είναι σαφές πως η κυβέρνηση αυτή δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης πέραν των εορτών. Είναι βέβαιον πως μόλις εκταμιευθεί η 6η δόση θα κλιμακωθεί γρήγορα η επίθεση από όλες τις πλευρές και στο τέλος θα οδηγηθούμε σε εκλογές.

Διότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνάται η χώρα από μία κυβέρνηση κολάζ, χωρίς να έχει ερωτηθεί ο λαός. Κυβερνήσεις συνεργασίες βιώσιμες, προκύπτουν μόνον μετά από εκλογές. Κάθε άλλη λύση είναι πολιτικά απαράδεκτη και συνταγματικά έωλη.

Σε κάθε περίπτωση ο Παπαδήμος κλείται να οδηγήσει τη χώρα με σχετική ασφάλεια στο δρόμο που θα μας υποδείξουν οι ίδιες οι συνθήκες. Καλόν είναι και ο ίδιος να αντιληφθεί ότι αυτό που προέχει τώρα είναι να κρατηθεί το εσωτερικό μέτωπο ενωμένο, να μοιραστεί δηλαδή η τράπουλα δίκαια και μετά ας αποφασίσει ο λαός για το μέλλον του.

Μόνον που αυτή η απόφαση θα πρέπει να παρθεί άμεσα. Δεν είναι ώρα τώρα να αναβιώσουμε τις ιστορικές εμπειρίες των κυβερνήσεων εθνικής σωτηρίας του 1936…

Γράφει ο  Απόστολος Διαμαντής στο protagon.gr 

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.