Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Τα θύματα της κρίσης είναι άνεργοι, όχι λεπροί.

Είναι πολύ δυσάρεστο αυτή τη στιγμή μια μάζα ανθρώπων να βρίσκεται στο περιθώριο θεωρούμενοι  ως  «λεπροί» για την υπόλοιπη κοινωνία. 

Με αφορμή λοιπόν τις τρείς χιλιάδες αυτοκτονίες που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στην πολύπαθη Ελλάδα, διαπιστώνει κάνεις ότι ο άνεργος, ή ο άπορος, αυτός δηλαδή που βρέθηκε στη δεινή κατάσταση της σημερινής πραγματικότητας, είναι κατά κύριο λόγο ο αποδέκτης και το κύριο θύμα της οικονομικής κρίσης. 

 Η κοινωνία ως όφειλε θα έπρεπε ήδη να είχε σκύψει στα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, όχι απαραίτητα προσφέροντας υλικά αγαθά, αλλά ψυχολογική τόνωση αυτών  που βιώνουν την ανέχεια, την απογοήτευση και κατ’ επέκταση την πλήρη απόγνωση στο πετσί τους.  



Αντίθετα με αυτή την ανθρώπινη πλευρά του κοινωνικού συνόλου που θα έπρεπε συνειδητά και υποσυνείδητα να εκδηλωθεί, δυστυχώς διαπιστώνουμε κρούσματα περιθωριοποίησης όλων αυτών σαν να αποτελούν  «ξένο» σώμα. Ο άνεργος, ο άπορος, ο αναξιοπαθώντας κύριοι δεν είναι λεπρός. Είναι ο φίλος μας, ο αδελφός μας, ο συγγενής μας. Είναι αυτός που μέχρι πρότινος μοιραζόμασταν στιγμές μαζί του. Είναι άνθρωπος που κάποτε στηρίξαμε ή μας στήριξε σε μια δύσκολη φάση της ζωή μας. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, καθότι η κρίση εξακολουθεί να υφίσταται στη χώρα, και το βαρέλι δείχνει ότι δεν έχει πιάσει πάτο ακόμη, ότι είναι πολύ εύκολο στο άμεσο μέλλον και εμείς με τη σειρά μας να βρεθούμε στη θέση τους.


Όλοι αυτοί  οι άγνωστοι, ή οι γνωστοί δεν έχουν περιέλθει σε αυτή τη κατάσταση από επιλογή τους. Δεν ήταν όνειρο τους να βρεθούν σε αυτή τη θέση και αυτομάτως να βιώσουν την περιθωριοποίηση  και την απομόνωση από τα αλλά μέλη της κοινωνίας, επειδή δεν έχουν δουλεία, δεν έχουν ελπίδα για το μέλλον, δεν έχουν πλέον τίποτα να τους κραταεί στη ζωή. Είναι γιατί υπήρξαν θύματα μιας ανελέητης και μη φιλέσπλαχνης πολιτικής που προτίμησε να ικανοποιήσει τους διεθνείς τοκογλύφους παρά να σκύψει στα προβλήματα που μαστίζουν την Ελληνική κοινωνία.
Αν πραγματικά μας ενοχλούν οι αυτοκτονίες, αν πραγματικά μας στεναχωρεί, αν μας θλίβει το γεγονός ότι μέσα στο κύριο μενού της καθημερινής ειδησιογραφίας  βρίσκουμε αναφορές για  δυο ή τρεις περιπτώσεις  αυτοχειρίας,  μπορούμε να κάνουμε κάτι.  Μπορούμε να κάνουμε το ελάχιστο. 

Αυτό δεν είναι άλλο από το να επικοινωνήσουμε με τον φίλο, τον αδελφό μας, τον συγγενή μας για να μάθουμε πως είναι. Να προσπαθήσουμε έστω και από το τηλέφωνο να του δώσουμε λίγη ελπίδα πως τα  πράγματα θα φτιάξουν. Ας Σταθούμε διπλά τους. Ας τους προτείνουμε μια βόλτα σε ένα πάρκο, ένα καφέ στο παγκάκι,  ότι τέλος πάντων είναι στη διακριτική ευχέρειά μας… Ας βοηθήσουμε τον διπλανό μας ψυχολογικά. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε... αλλά για εκείνους είναι το πολυτιμότερο που χρειάζονται σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.  

Πιστέψτε το. Ένας άνθρωπος έχοντας χάσει τα πάντα αναγνωρίζει τα ελάχιστα. Δίνει αξία σε άπλα πράγματα μα τόσο αυθεντικά και απαραίτητα για την ανθρωπινή ύπαρξη. Σε αυτά δηλαδή που εμείς οι ίδιοι πολλές φορές αγνοούμε ότι υπάρχουν... 

1 σχόλιο:

  1. Δε σε βλέπω να γράφεις,μάλλον θα ψόφησες.
    Κάτι είναι κι αυτό,ένας γραφικός wannabe αμπελοφιλόσοφος λιγότερος στη δύσμοιρη χώρα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή