Η ανατροπή του καπιταλισμού είναι εφικτή και η Άμεση Δημοκρατία είναι ζωτικά αναγκαία για την ανθρωπότητα.

Γράφει ο Κώστας Λάμπος.

Ο καπιταλισμός, ως οικονομικό σύστημα, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται, εξαιτίας της χαοτικής του φύσης, από την εμφάνισή του σε μια διαρκή καταστροφική κρίση.

Για το ξεπέρασμα των εκάστοτε κρίσεών τους οι 'εθνικοί καπιταλισμοί', έβρισκαν διέξοδο στις τοπικές, τις εθνικές και τις παγκόσμιες πολεμικές ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις. 

Αυτή η διαδικασία αντιμετώπισης των καπιταλιστικών κρίσεων σε συνδυασμό με τη λεηλασία της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας, έφερνε, όπως είναι φυσικό, όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές δυνάμεις απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.

Τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που διαμορφώθηκαν σ' αυτή τη διαδικασία αντιμετώπισης των κρίσεων, οργάνωσαν σε συνεργασία με τις διαπλεκόμενες πολιτικές γραφειοκρατίες της αστικής-αντιπροσωπευτικής 'δημοκρατίας', ένα πραξικόπημα στο εσωτερικό του καπιταλιστικού συστήματος και ενάντια στον καπιταλισμό ως τρόπο παραγωγής, με στόχο την απόλυτη καθυπόταξη της κοινωνίας στα συμφέροντα όχι γενικά του κεφαλαίου, αλλά στα ηγεμονικά σχέδια του σκληρού πυρήνα της παγκόσμιας καπιταλιστικής συμμορίας. 

Το αποτέλεσμα ήταν η νεοφιλεέυθερη παγκοσμιοποίηση, η οποία αναγορεύει σε υπέρτατες αξίες τα τρία βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού:

·Ο γενικευμένος κανιβαλισμός είναι το πρώτο χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης, που στηρίζεται στη βασική καπιταλιστική αρχή του καταστροφικού ανταγωνισμού για την απεριόριστη και βίαιη συσσώρευση πλούτου, ανισότητας και δυστυχίας σύμφωνα με την οποία “το μεγάλο κεφάλαιο τρώει το μικρό και συνεπώς ο θάνατός σου η ζωή μου”, με συνέπεια τον εκπρολεταρισμό εκατοντάδων χιλιάδων, ή και εκατομμυρίων μικροεπιχειρηματιών.

·Ο οργανωμένος βαμπιρισμός είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που στηρίζεται στην κύρια καπιταλιστική αρχή για την απεριόριστη εκμετάλλευση της Εργασίας, που καταλήγει στη βίαιη αφαίμαξη των μισθωτών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, μέχρι την πλήρη εξαθλίωση της αποφασιστικής πλειονότητας της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας.

·Ο οικοφασισμός του κεφαλαίου είναι το τρίτο χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης που στηρίζεται στη μυωπική αντιμετώπιση της ζωής, της Φύσης και της κοινωνίας από το κεφάλαιο, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την απεριόριστη μεγέθυνση της παραγωγής, με μοναδικό σκοπό τη μεγιστοποίηση και την υπερσυσσώρευση του ιδιωτικοποιημένου κοινωνικού πλούτου, με αποτέλεσμα να ανατρέπει τις ισορροπίες της Φύσης και των διάφορων ζωτικών για τον άνθρωπο οικοσυστημάτων, να καταναλώνει ληστρικά τους φυσικούς πόρους των επόμενων γενεών και να απειλεί άμεσα ακόμα και την ίδια τη ζωή στον πλανήτη.

Η απόλυτη αποτυχία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας και η αδυναμία του σκληρού πυρήνα να ηγεμονεύσει πάνω στην ανθρωπότητα αποδείχνει πως ο καπιταλισμός μπήκε οριστικά στη φάση της παρακμής του, στο τελικό στάδιο της ύπαρξής του, το στάδιο που χαρακτηρίζεται από τη “ζωική κατάρρευση του καπιταλισμού”. Είναι το στάδιο που ο καπιταλισμός αντιλαμβάνεται το τέλος του και αυτό τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο. 

Στην κατανόηση αυτής της πραγματικότητας δεν μπορούμε να φτάσουμε με θολές και πληκτικές ποσοτικές αναλύσεις πλευρών ή και συνολικά της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά με την αναζήτηση μιας άλλης οικονομικής φιλοσοφίας που θα εκτοπίζει την κερδοκεντρική φιλοσοφία του καπιταλισμού και θα αποκαθιστά τη θέση του ανθρώπου στην οικονομία και συνεπώς στην κοινωνία.

Η εμφάνιση του κινέζικου μανιακού κρατικοκαπιταλισμού, που τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από τη μάσκα του ψευδοκομμουνισμού, χάλασε προσωρινά τα σχέδια για τη δυτική παγκόσμια ηγεμονία, αλλά πρόσφερε τη μαγική συνταγή στο δυτικό καπιταλισμό για τη 'σωτηρία και μακροημέρευσή του'. Το μυστικό της συνταγής δεν είναι, φυσικά, παρά τα χαμηλά κινέζικα μεροκάματα και οι μεγάλες στρατιές των ανέργων.

Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ο σκληρός πυρήνας της παγκοσμιοποίησης, η παγκόσμια συμμορία με τα πολλά πρόσωπα, αποφάσισε να επιταχύνει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και να κινεζοποιήσει ακόμα και σε υπερθετικό βαθμό την Εργασία για να γίνει ανταγωνιστικότερη, πράγμα που επιδιώκεται να επιτευχθεί:

·        ·με τη μείωση της ρευστότητας που θα βγάλει από τη μέση την πολυάριθμη μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη (τη βάση της πραγματικής οικονομίας, αλλά και της αστικής δημοκρατίας) και θα μεγαλώσει τις στρατιές των ανέργων, αλλά και την πίττα και τα κέρδη του ηγεμονικού κεφαλαίου,

·        ·με τις πολιτικές και τα προγράμματα λιτότητας με τα οποία θα ρίξει μισθούς και συντάξεις στο επίπεδο της απόλυτης φτώχειας και της εξαθλίωσης της εργαζόμενης κοινωνίας, με αποτέλεσμα τη διάλυση κάθε μορφής συλλογικότητας και συνεπώς την καταστροφή κάθε μορφής ατομικής Εαυτότητας και συλλογικής-κοινωνικής Ταυτότητας που θα μπορούσαν να αρθρώσουν κοινωνικό αντίλογο και κοινωνικές διεκδικήσεις και

·        ·με την ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων, των υποδομών και της παραγωγικής βάσης των χωρών, τον μηδενισμό των δημοσίων επενδύσεων και του κοινωνικού κράτους, πράγμα που αποσκοπεί στην ιδιωτικοποίηση ολόκληρης της υπαρξιακής βάσης της κοινωνίας με αναπόφευκτη συνέπεια το θρυμματισμό του κοινωνικού ιστού και την αγελοποίηση-οπαδοποίηση των εργαζόμενων και άνεργων ανθρώπων για να μην αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια του ηγεμονικού κεφαλαίου.

Ο καθένας μας κατανοεί πως όλα αυτά τα καταστροφικά και απάνθρωπα δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε συνθήκες αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με πολιτικούς αχυράνθρωπους. Οι νέοι αλχημιστές ανκάλυψαν τη νέα 'φιλοσοφική λίθο', τους τεχνοκράτες και γι' αυτό το σύστημα αποσύρει έναν-έναν τους πολιτικούς γραφειοκράτες και κατασκευάζει θεωρίες περί μάγων τεχνοκρατών που τάχα θα λύσουν τα προβλήματα, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται κιόλας σε πρωθυπουργικούς θώκους. 

Πρόκειται για τη νέα γενιά αχυρανθρώπων που θα εφαρμόσουν τα “σχέδια σωτηρίας” των χωρών τους με συνταγές Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά με νομιμοποιητικές αποφάσεις των “εθνικών αντιπροσωπειών” και των αστικών κοινοβουλίων. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως τους “τεχνοκράτες” θα τους ακολουθήσουν όπου χρειαστεί οι ΝΑΤΟϊκοί Κολονέλοι, για να ολοκληρωθεί η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και να στηθεί η λεγόμενη παγκόσμια κυβέρνηση ως παγκόσμιος φασισμός, είναι καταδικασμένος να χειροκροτεί τους δημίους του μέχρι την τελευταία του πνοή, κρατώντας την άδεια καραβάνα, “χορηγία της άλφα Πολυεθνικής, του βήτα δοτού Δημάρχου ή του γάμα Μητροπολίτη”.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα και αυτό το συντηρητικό κατασκεύασμα, αποτελεί εμπόδιο για τα σχέδια της παγκόσμιας καπιταλιστικής συμμορίας, γιατί θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αντιδράσει ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου και την κινεζοποίηση της Εργασίας και με ένα άλμα προς το μέλλον, όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, να κινηθεί σε αντίθετη και διαφορετική κατεύθυνση προς μια Ευρώπη των Λαών και της Άμεσης Δημοκρατίας.

Γι' αυτό η Ε. Ε. είναι πια στόχος υπό διάλυση. Την υπεργολαβία την ανάλαβε προφανώς Γερμανία με αντάλλαγμα να της ανατεθεί ο ρόλος του Ευρωπαίου Ηγεμόνα και να δει το εθνικοσοσιαλιστικό της όραμα να γίνεται πραγματικότητα. Ο γερμανικός Λαός μπορεί και πρέπει να διαχωρίσει τη θέση του από το γερμανικό κεφάλαιο και το γερμανικό ιμπεριαλισμό, γιατί η ιστορία και η ανθρωπότητα δεν θα του συγχωρήσει ένα νέο έγκλημα σε βάρος της Ευρώπης, της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού. 

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την υπόδειξη του υπεργολάβου,  αναλαμβάνει τα οικονομικά της μιας μετά την άλλη των χωρών της Ε. Ε. και σε λίγο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα χρηματοδοτεί το Δ.Ν.Τ. για να σώσει την Ε.Ε. που χρηματοδοτεί την Ε. Κ. Τ. με τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Πρόκειται ασφαλώς για την απόλυτη καπιταλιστική σχιζοφρένεια που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι κοινωνίες αντιλαμβάνονται τα σχέδια του Κεφαλαίου και γνωρίζοντας πως η κατάρρευση του καπιταλισμού θα οδηγήσει στο χάος που βολεύει τις καραδοκούσες δυνάμεις του φασισμού, ετοιμάζονται για τη ριζική και τη μεθοδική ανατροπή του.

Οι πρόσφατες εμπειρίες του Κινήματος των Πλατειών δείχνουν πως η ανθρωπότητα αποφάσισε να γυρίσει σελίδα και από την αστική δημοκρατία του Κεφαλαίου να περάσει στην Άμεση Δημοκρατία της Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης. Συνοψίζοντας τις εμπειρίες από διάφορα μέρη του πλανήτη διαπιστώνουμε πως σταδιακά διαμορφώνεται στις Πλατείες, που λειτουργούν ως Νέα Εκκλησία του Δήμου, ως Νέος Δημόσιος Χώρος, μια “Πολιτική από τα Κάτω” η οποία εκδηλώνεται:

1.      Ως μερική άρνηση του καπιταλισμού, δηλαδή ως αντίδραση απέναντι σε επιμέρους πολιτικές του Κεφαλαίου με το αίτημα για ένα δικαιότερο σύστημα, (ΗΠΑ, Καναδάς, Ιαπωνία, Κίνα, Ισραήλ κλπ.)

2.      Ως άρνηση του υφιστάμενου αυταρχικού συστήματος διακυβέρνησης και αίτημα ένα σύστημα Λαϊκής Κυριαρχίας, (Αφρική, Μέση Ανατολή)

3.      Ως πλήρη άρνηση του καπιταλισμού που εκφράζεται με την κατάληψη και αυτοδιαχείριση των εργοστασίων από τους ίδους τους εργαζόμενους, με αίτημα την κοινωνικοποίηση της οικονομίας και στόχο μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ένα άλλο κοινωνικό σύστημα κοινωνικής αυτοδιαχείρισης (Λατινική Αμερική)

4.      Ως ξεκαθαρισμένη αντικαπιταλιστική στρατηγική με στόχο την οριστική υπέρβαση του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού σε όλες τις εκδοχές του και την αντικατάστασή του με την Άμεση Δημοκρατία Παντού, (Ευρώπη).

Είναι προφανές πως ο καπιταλισμός έχει οριστικά χρεοκοπήσει και η ανθρωπότητα βρίσκεται σε προϊούσα επαναστατική διαδικασία, με στόχο να αποτρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και στη θέση της να βάλει ένα σύστημα κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, που θα αποκαταστήσει:

·        Τη σχέση αρμονικής συνύπαρξης της ανθρώπινης κοινωνίας με τη Φύση.

·        Τη σχέση κοινωνίας και οικονομίας, στα πλαίσια της οποίας τα μέσα παραγωγής και ολόκληρος ο φυσικός, ο οικονομικός και ο κοινωνικός πλούτος ανήκουν συνολικά και αδιαίρετα στην κοινωνία-ανθρωπότητα και η οικονομία υποτάσσεται στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το αντίστροφο.

·         Τη σχέση αμοιβαιότητας μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας, στα πλαίσια της οποίας καταργείται κάθε σχέση διακρίσεων και ιεραρχικής εξουσίας και συνεπώς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η ελευθερία του καθενός αποτελεί προϋπόθεση για την ελευθερία και την ευτυχία των άλλων.

·        Τη σχέση των ανθρώπων με την κοινωνία, η οποία προσδιορίζεται από την αρχή “πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος”, που βρίσκει την καλύτερη δυνατή πραγμάτωσή της στα πλαίσια της Άμεσης Δημοκρατίας.

·        Τη σχέση μεταξύ των Λαών, και των Εθνών, η οποία απαλλαγμένη από την πολιτική του “διαίρει και βασίλευε” του κεφαλαίου, θα μπορεί να προσδιορίζεται από τον αλληλοσεβασμό και την αμοιβαία συνεργασία, στα πλαίσια ενός οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Στον πυρήνα αυτής της επιλογής της ανθρωπότητας βρίσκεται η συνειδητοποίηση, πως η αιτία όλων των δεινών του πολιτισμού βρίσκεται στην ανισότητα, η οποία προκαλείται από την ατομική ιδιοκτησία και ειδικότερα από την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στον έλεγχο της οικονομίας από μια μικρή μειοψηφία επιχειρηματιών που καταδυναστεύουν την εργαζόμενη κοινωνία για να συσσωρεύουν πλούτη από τη μεριά των λίγων και δυστυχία από τη μεριά των πολλών. 

Η συνειδητοποίηση πως, όπου υπάρχει ανισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ελευθερία, ούτε δημοκρατία, οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην ιδέα της κοινοκτημοσύνης και της Άμεσης Δημοκρατίας με προοπτική την αταξική κοινωνία και τον Ανθρωπισμό.

Έτσι διαμορφώνεται μια νέα κοσμοαντίληψη που ξεπερνάει τον παραδοσιακό καπιταλισμό, αλλά και τον κρατικοκαπιταλισμό της τριτοτεταρτοδιεθνούς εκδοχής και ανοίγει τις προοπτικές για μια κοινωνία της κοινοκτημοσύνης, της ισότητας, της ευημερίας και της ελευθερίας, για μιά κοινωνία της Άμεσης Δημοκρατίας, της Αταξικότητας και του Οικουμενικού Ουμανισμού. 

Στα πλαίσια αυτών των εξελίξεων η τακτική του Κινήματος των Πλατειών θα αναβαθμίζεται, σε μιά σχέση αλληλοτροφοδότησης με εμπειρίες και ιδέες, σταθερά σε Κίνημα ολόκληρης της Κοινωνίας, που αμέσως μετά από τις πλατείες θα καταλάβει τα εργοστάσια, κάθε χώρο παραγωγής χρήσιμων αξιών, όπως και κάθε χώρο λήψης αποφάσεων, για να τους μετασχηματίσει σε κυψέλες Άμεσης Δημοκρατίας, Ισότητας, Ελευθερίας, Ευημερίας και Ευτυχίας όλων ανεξαίρετα των Πολιτών.

Οι εργαζόμενες κοινωνίες γνωρίζουν πως ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει. Γνωρίζουν επίσης πως όσο παρακμάζει τόσο πιο επικίνδυνος θα γίνεται για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, γι' αυτό και ετοιμάζονται να τον ανατρέψουν και να οικοδομήσουν ένα καλύτερο κόσμο στον οποίο θα ισχύει η ισότητα: Κοινοκτημοσύνη+Άμεση Δημοκρατία Παντού = Κονωνική Ισότητα+Αταξική Κοινωνία.

Η ανατροπή του παρακμασμένου καπιταλισμού, σήμερα, δεν είναι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία για την παραπέρα κίνηση της ανθρωπότητας. Με αυτή την έννοια η σημερινή κρίση του καπιταλισμού, μπορεί να αναδειχθεί σε ευκαιρία για την ανθρωπότητα, φτάνει να απαλλαγούμε από τους σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους περί 'ανθρώπινου καπιταλισμού', περί 'καλοπροαίρετων τεχνοκρατών' και περί των καλών προθέσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ακόμα και περί εναλλακτικότητας της τριτοτεταρτοδιεθνιστικής 'Αριστεράς'.

Οι νέες συνθήκες απαιτούν νέες αναλύσεις, νέες αντιλήψεις και νέες λύσεις ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, κι' αυτό συντελείται ήδη με τη διακριτικότητα της ιστορικής διεργασίας και του κοινωνικού Γίγνεσθαι. 

Και μάλιστα συντελείται μακριά από τη "χάβρα" των 'ειδικών' αναλυτών, οικονομετρών, θεραπευτών και νοσηλευτών του καπιταλισμού, που προσπαθούν με βαρύγδουπες αναλύσεις και διαγνώσεις και με διάφορα μαντζούνια και γιατροσόφια να τον θεραπεύσουν και να βελτιώσουν τάχα τη σχέση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, ενώ γνωρίζουν πως Alea iacta est, γιατί ο καπιταλισμός απέτυχε, χρεοκόπησε οριστικά και αμετάκλητα, τόσο σε εθνικό, ως τοπικό local-national mafia system, όσο σε παγκόσμιο επίπεδο, ως world mafia system και παγκόσμια κυβέρνηση και γι' αυτό πρέπει να και θα ανατραπεί από τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.

infonewhumanism