Ο ψίθυρος γίνεται ψέλλισμα κι αυτό με τη σειρά του βοή κι απόφαση ειλημμένη και κυβερνητική αφήνοντας γι’ άλλη μια φορά την… υπόσχεση
«δεν θα πάρουμε νέα μέτρα» να την τρώει το βρόμικο παρελθόν σ’ ένα σάπιο κι υστερόβουλο παρόν όπου κυβερνήσεις αλλάζουν πρόσωπα «λαϊκής» αποδοχής με πολιτική όμοια, απαράλλαχτη, βουτηγμένη στην μονόπλευρη αδικία και το άλλοθι «δεν είμαι πολιτικός» ναυαγεί, πριν ακόμη ναυπηγήσει.
«δεν θα πάρουμε νέα μέτρα» να την τρώει το βρόμικο παρελθόν σ’ ένα σάπιο κι υστερόβουλο παρόν όπου κυβερνήσεις αλλάζουν πρόσωπα «λαϊκής» αποδοχής με πολιτική όμοια, απαράλλαχτη, βουτηγμένη στην μονόπλευρη αδικία και το άλλοθι «δεν είμαι πολιτικός» ναυαγεί, πριν ακόμη ναυπηγήσει.
Ένας νεοφιλελεύθερος, άγριος προϋπολογισμός καταρτισμένος από το αντιεξουσιαστικό Πασόκ έρχεται αυτούσιος, κατατίθεται από την «κυβέρνηση Παπαδήμου» και γίνεται δεκτός από αυτούς που θα το καταψήφιζαν επί της προηγούμενης κυβέρνησης των σοσιαληστών εν ονόματι της σωτηρίας μας (ναι, της χώρας). Τι παιχνίδι. Τι πρόκληση. Τι Βρομιά κι Υποκρισία…
Και καπάκι, να έρχονται τιποτένιοι μικρόνοες πολιτικοί τύπου Χρυσοχοΐδη, υπουργός όλων των σοσιαληστικών κυβερνήσεων, να δηλώνει ότι «στα δυο χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ η χώρα καταστράφηκε» κι ότι ο Γιώργος ήταν/είναι «πρωθυπουργός αποικίας», να τα πετάει ελεύθερα στα μούτρα μας και να μην τον παίρνουμε με τις πέτρες.
Όλοι αυτοί που ενέδωσαν σε όλες τις πολιτικές του Γιωργάκη, τον χειροκρότησαν, τον στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις τώρα τον καταδικάζουν θέλοντας να τον διώξουν και ταυτόχρονα ψηφίζουν τα νομοσχέδιά του μέσω κυβ. Παπαδήμου, ναι· του ίδιου τύπου νομοσχέδια που «στα δυο χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ η χώρα καταστράφηκε». Τόσο μικρούτσικοι πολιτικοί ξεφτίλες!
Οι συνένοχοι τώρα με την «κυβέρνηση Παπαδήμου» τακτοποιήθηκαν, δεν θεωρούνται πλέον συνένοχοι, οι ρητορικές αντιστράφηκαν, άλλαξαν ρότα, έγιναν «εθνικό στήριγμα ανοχής» και προς θεού δεν είναι «συγκυβέρνηση» παρά μόνο μία ακόμη κυβέρνηση «περιορισμένης» και άλλα· του κώλου.
Πόσο ανησυχητικό θα πρέπει να θεωρείται η ανεδαφική ελπίδα προς το πρόσωπο του κ. Παπαδήμου; Σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά. Δεν είναι θέμα προσώπων αλλά πολιτικής.
Η πολιτική, μέσω του κ. Παπαδήμου, παραμένει πανομοιότυπη με αυτή των σοσιαληστών του Παπανδρέου του Γάμα.
Κοινός τόπος ότι δεν πλήττονται αναλογικά οι πάντες από τα ανελέητα, για τους πολλούς, και διαρκώς επαχθέστερα μέτρα άγριας λιτότητας – της χειρότερης που γνώρισε η χώρα. Και δεν αναφέρομαι στα εις μάτην χιλιοειπωμένα για όσους κολυμπούν ανενόχλητοι στο έρεβος της ανομίας: τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες, μεγάλους και μικρούς, τους υπερπατριώτες λεφτάδες, που εκπατρίζουν κεφάλαια ισόποσα σχεδόν του δημόσιου χρέους, τα τσιμπούρια της παραοικονομίας και τους ατσίδες των οφσόρ εταιρειών και της διαπλοκής.
Για τους στυλοβάτες, λέω, του ελληνοχριστιανικού μας κράτους, αυτού του οκνού, ανίκανου, πλαδαρού, πολυδάπανου και σπάταλου κράτους, που δεν αλλάζει, γιατί οι διαχειριστές της εξουσίας δεν θέλουν να αλλάξει, αφού ακριβώς έτσι εκτρέφονται, συντηρούνται και αναπαράγονται: στο γενικό μπάχαλο, όπως παραστατικά καταγράφεται στα ανατριχιαστικά στοιχεία για τον κρατικό μηχανισμό μας της έκθεσης του ΟΟΣΑ.
Οι συνένοχοι τώρα με την «κυβέρνηση Παπαδήμου» τακτοποιήθηκαν, δεν θεωρούνται πλέον συνένοχοι, οι ρητορικές αντιστράφηκαν, άλλαξαν ρότα, έγιναν «εθνικό στήριγμα ανοχής» και προς θεού δεν είναι «συγκυβέρνηση» παρά μόνο μία ακόμη κυβέρνηση «περιορισμένης» και άλλα· του κώλου.
Πόσο ανησυχητικό θα πρέπει να θεωρείται η ανεδαφική ελπίδα προς το πρόσωπο του κ. Παπαδήμου; Σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά. Δεν είναι θέμα προσώπων αλλά πολιτικής.
Η πολιτική, μέσω του κ. Παπαδήμου, παραμένει πανομοιότυπη με αυτή των σοσιαληστών του Παπανδρέου του Γάμα.
Κοινός τόπος ότι δεν πλήττονται αναλογικά οι πάντες από τα ανελέητα, για τους πολλούς, και διαρκώς επαχθέστερα μέτρα άγριας λιτότητας – της χειρότερης που γνώρισε η χώρα. Και δεν αναφέρομαι στα εις μάτην χιλιοειπωμένα για όσους κολυμπούν ανενόχλητοι στο έρεβος της ανομίας: τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες, μεγάλους και μικρούς, τους υπερπατριώτες λεφτάδες, που εκπατρίζουν κεφάλαια ισόποσα σχεδόν του δημόσιου χρέους, τα τσιμπούρια της παραοικονομίας και τους ατσίδες των οφσόρ εταιρειών και της διαπλοκής.
Για τους στυλοβάτες, λέω, του ελληνοχριστιανικού μας κράτους, αυτού του οκνού, ανίκανου, πλαδαρού, πολυδάπανου και σπάταλου κράτους, που δεν αλλάζει, γιατί οι διαχειριστές της εξουσίας δεν θέλουν να αλλάξει, αφού ακριβώς έτσι εκτρέφονται, συντηρούνται και αναπαράγονται: στο γενικό μπάχαλο, όπως παραστατικά καταγράφεται στα ανατριχιαστικά στοιχεία για τον κρατικό μηχανισμό μας της έκθεσης του ΟΟΣΑ.
Μιας έκθεσης-καταπέλτη για τα αλαζονικά ανθρωπάρια της πολιτικής εξουσίας, που κομπορρημονούν τόσο πιο αναίσχυντα όσο περισσότερο σπρώχνουν τον τόπο στο βυθό του βάλτου. Για τον πολιτικό μας κόσμο, μιλάω, και την ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας. [Γιώργος Βότσης]
Στα προαναφερόμενα, τόσο γλαφυρά δοσμένα, η τωρινή κυβέρνηση δεν αντιπαρατάσσει έστω κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση που τόσο χρειάζεται ο τόπος.
Αντιθέτως, για πολλοστή φορά ανακοινώνεται ότι «Η τρόικα έχει θέσει θέμα κατώτατου μισθού, επιβεβαίωσε ο υπουργός Εργασίας, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, σχολιάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών»
Ο «υπουργός» Εργασίας και μαζί του, είτε ο τωρινός κυβερνητικός συρφετός, είτε ο αυριανός που θα προκύψει από τις εκλογές (όποτε), θα υποκλιθούν και θα υπακούσουν.
Έχουμε μια Τρόικα στα μέτρα μας. Αυτή α κ ρ ι β ώ ς, που μας αξίζει.
Στα προαναφερόμενα, τόσο γλαφυρά δοσμένα, η τωρινή κυβέρνηση δεν αντιπαρατάσσει έστω κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση που τόσο χρειάζεται ο τόπος.
Αντιθέτως, για πολλοστή φορά ανακοινώνεται ότι «Η τρόικα έχει θέσει θέμα κατώτατου μισθού, επιβεβαίωσε ο υπουργός Εργασίας, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, σχολιάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών»
Ο «υπουργός» Εργασίας και μαζί του, είτε ο τωρινός κυβερνητικός συρφετός, είτε ο αυριανός που θα προκύψει από τις εκλογές (όποτε), θα υποκλιθούν και θα υπακούσουν.
Έχουμε μια Τρόικα στα μέτρα μας. Αυτή α κ ρ ι β ώ ς, που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου