Δεν υπάρχει άλλος χρόνος.
Ηρθε η ώρα να σπάσουν τα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης, να βγει ο κόσμος
στους δρόμους για να αποκλείσει τη δέσμευση της χώρας στη νέα δανειακή σύμβαση,
να υπάρξουν νέες στρατηγικές για την προοπτική της χώρας που θα έχουν εθνική
υπογραφή, κι όλα αυτά μέχρι το τέλος της κυβέρνησης Παπαδήμου
Ο Α. Σαμαράς είναι ένας
άτυχος πολιτικός. Η συγκυρία τον ανάγκασε να επιλέξει ανάμεσα στην εθνική Δεξιά
και την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, που συναποτελούν τον κομματικό σχηματισμό της
Ν.Δ. Με άλλους όρους, να διαλέξει ανάμεσα στους κοινωνιστές, "λαϊκούς",
δεξιούς που αγαπούν την πατρίδα τους, την οικογένειά τους και επιζητούν την
ανοικοδόμηση του εθνικού κράτους εντός ή εκτός ευρώ.
Τα δύο κόμματα εξουσίας οργανώθηκαν πρόχειρα και προσωποκεντρικά, στη δεκαετία του '70, από τους Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου και αποτέλεσαν μεγάλα "πολιτικά σπίτια" στη βάση των ηγετικών προσωπικοτήτων των ιδρυτών τους, οι οποίοι συνδύαζαν αντίρροπες πολιτικές δυνάμεις και τάσεις σε ενιαίους σχηματισμούς διαχείρισης της εξουσίας και συσχετισμού κοινωνικών και ιδιωτικών συμφερόντων. Ολα αυτά τότε. Στη συνέχεια και με καταλύτες τους Κ. Μητσοτάκη και Κ. Σημίτη αντίστοιχα και τις δικές τους οικογένειες, τα δύο κόμματα, που εν τω μεταξύ χαρακτηρίζονταν ψευδεπίγραφα "παρατάξεις", μεταλλάχθηκαν σε Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά και συνέκλιναν σε ένα ενιαίο Κέντρο, ευρωπειθήνιο και νεοφιλελεύθερο, ξενικό και εθελόδουλο, το οποίο, με όρους παρελθόντος, ιδεολογικοπολιτικά θα μπορούσε να εκφρασθεί πολύ πιο σοβαρά από το ΚΟΔΗΣΟ, των Πεσμαζόγλου - Τσουδερού, στο οποίο άλλωστε θήτευσε και ο σημερινός υπουργός Οικονομικών, Ευ. Βενιζέλος.
Το νέο αυτό Κέντρο χαρακτηρίσθηκε από τον επικοινωνιολόγο Γιάννη Λούλη ως "μεσαίος χώρος", που αφορούσε τη Ν.Δ., αλλά ουσιαστικά καλύπτει ολόκληρο τον χώρο των κομμάτων εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., κατά την περίοδο που οι διάδοχοι των οικογενειών ιδιοκτησίας τους, Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, πήραν την πρωθυπουργία, στα όρια του κληρονομικού δικαιώματος, και οδήγησαν την Ελλάδα στο τελικό Βατερλώ και τη χρεοκοπία. Είχε όμως προηγηθεί ο Κ. Σημίτης, ένας πολιτικός που είχε σαφή άποψη, αντίληψη και στρατηγική για το πού ήθελε να πάει την Ελλάδα, άσχετα αν συμφωνεί κάποιος μαζί του ή όχι, την οποία και έβαλε εντός της ζώνης του ευρώ, με προοπτική να μείνει εκεί η χώρα ακόμη κι αν η Ευρώπη γίνει γερμανική οικονομική αυτοκρατορία.
Ο Σαμαράς κλήθηκε να υπογράψει χαρτιά και να αποφασίσει εάν θα εντάξει τη Ν.Δ. στο μνημονιακό ή στο αντιμνημονιακό μέτωπο, όπως αυτά διαμορφώθηκαν την τελευταία διετία. Την κράτησε στο αντιμνημονιακό κατά τη διάρκεια του Μνημονίου 1, το οποίο όμως ήταν περιορισμένης διάρκειας, εφαρμογής και αναιμικής θεσμικής θωράκισης ως προς το κύρος του, αφού έφερε μόνον την υπογραφή του τότε υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου η δανειακή σύμβαση που το συνόδευε. Τώρα ο Σαμαράς, πιεζόμενος από το εσωτερικό σύστημα της ξενόδουλης, κατεστημένης, εγχώριας διαπλοκής, αλλά και από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις με άξονα Βερολίνο - Φρανκφούρτη - Παρίσι - Βρυξέλλες, το πλαίσιο του ΕΛΚ, υποχώρησε και ενέταξε και τη Ν.Δ., τον έτερο κατεστημένο πόλο εξουσίας, στο μνημονιακό στρατόπεδο. Τάχθηκε και ο ίδιος με την ευρωλαγνική Κεντροδεξιά του κόμματός του, βάζοντας υποψηφιότητα για την επόμενη κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής μετά του Παπαδήμου, ως πρωθυπουργός. Αποκόπηκε έτσι από τον τεράστιο πυρήνα των δεξιών, που τον έκαναν με την προσέλευσή τους στις "γαλάζιες" κάλπες πρόεδρο της Ν.Δ., απέναντι στην Μπακογιάννη των διεθνών και εγχώριων συστημάτων εξουσίας ή μεγάλης επιρροής, και εξάρτησε το μέλλον του από τους συσχετισμούς που σε πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα ελέγχουν οι Σημίτης και Μητσοτάκης και επικοινωνιακά οι εργολάβοι της διαπλοκής και των εκδοτικών συγκροτημάτων του κατεστημένου. Πρόβλημά του!
Το κρίσιμο ζήτημα από εδώ και πέρα δεν αφορά τα πρόσωπα, είτε από τη Ν.Δ. είτε από το ΠΑΣΟΚ, που φιλοδοξούν να γίνουν πρωθυπουργοί κατ' όνομα της Ελλάδος και στην πραγματικότητα να διατελέσουν νομάρχες της Γερμανίας στην ελληνική, απεθνικοποιημένη, επικράτεια. Το πρόβλημα βρίσκεται στο να μην υπογραφεί η δεύτερη δανειακή σύμβαση και να μη συνομολογηθεί το μόνιμο Μνημόνιο 2, με πάνω από 180 ψήφους, στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Διότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα για τους Ελληνες έχει τελειώσει. Δεν είναι θεωρητικό ότι θα χαθεί η πατρίδα. Ούτε το έθνος είναι μια ιδεολογική έννοια. Η Ελλάδα, ελεύθερη και αυτοδιοίκητη χώρα, με τεράστια εθνική και κοινωνική συνοχή, σημαίνει δικαίωμα στη δημόσια και τις ιδιωτικές περιουσίες. Σημαίνει περιθώρια διανομής πλούτου στους Ελληνες από τις υποδομές, τις επιχειρήσεις του Δημοσίου, από τα ορυκτά και το αέριο στην ξηρά και τη θάλασσα. Σημαίνει η ελευθερία και γεωπολιτική επάρκεια, δημιουργία, μερίδιο ευημερίας, αυτοκαθορισμό ταυτότητας.
Στην παρούσα φάση δεν λέγεται η αλήθεια. Βρισκόμαστε όμηροι μιας συμπαιγνίας, είτε τη χαρακτηρίσουμε πείραμα είτε όχι. Παίζουν τα συμφέροντά τους πάνω στις ζωές και τα σπίτια μας. Δεν είναι πλέον πολιτική, είναι αγώνας επιβίωσης από εδώ και πέρα. Δεν είναι εξτρεμισμός, είναι εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Δεν είναι επανάσταση, είναι αυτοάμυνα. Ολα γύρω είναι ένα ψέμα. Ενα παίγνιο στις λέσχες της παγκοσμιοποίησης, για την κυριαρχία στην Ευρώπη.
Η 6η δόση δεν θα δοθεί ποτέ. Αυτή που θα δοθεί είναι η 7η τον Δεκέμβριο. Είναι τα 8 δισ. ευρώ που θα πάνε για αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν κι όχι τα 8 δισ. για την εσωτερική οικονομία, για μισθούς και συντάξεις, όπως όλοι αυτοί οι δωσίλογοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι τόσο καιρό διακηρύσσουν. Διαφορετικά, η Ελλάδα στις 15 Δεκεμβρίου θα έπρεπε να πάρει 16 δισ. ευρώ. Επίσης, αυτά τα κεφάλαια δεν είναι… Σχέδια Μάρσαλ, αλλά πανάκριβα δάνεια τα οποία δεν θα μπορούμε να ξεπληρώσουμε ποτέ αν μείνουμε στο ευρώ-μάρκο που έρχεται, γιατί απλώς τους πόρους και τις υποδομές της πατρίδας μας θα τα έχουν οι δανειστές μας και την εξουσία στην Ελλάδα θα την ασκεί το Βερολίνο. Το PSI δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ στο 100%, όπως προϋπολογίζεται, γιατί δεν το θέλουν οι τράπεζες, αλλά δεν συμφέρει και εμάς. Εχει υψηλότατο επιτόκιο, περνά και άλλο μέρος τους χρέους μας στο αγγλικό δίκαιο, υπέρ του πιστωτή, με εμπράγματες εγγυήσεις, θα έχει ένα όφελος μέχρι 30 δισ. ευρώ, όσες δηλαδή οι νέες εγγυήσεις που δόθηκαν από την κυβέρνηση Παπαδήμου την εβδομάδα αυτή στις ελληνικές τράπεζες, για να καλύψουν τις "μαύρες τρύπες" που θα φέρει στο φως η έρευνα της BlackRock, ενώ το υπόλοιπο 50%, που θα μείνει από το PSI, θα είναι αδιαπραγμάτευτο και σε περίπτωση αναγκαστικού haircut.
Η συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου είναι μύθος, όπως και η προηγούμενη της 21ης Ιουλίου. Εχει ήδη ξεπερασθεί από τις συνθήκες κρίσης στην Ευρώπη. Στην επόμενη Σύνοδο του Δεκεμβρίου η Γερμανία φέρνει στο τραπέζι την αναθεώρηση της συνθήκης του ευρώ. Προβλέπει για υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, της πολιτικής και οικονομικής τους αυτοτέλειας, ακόμη και της κατάρτισης του προϋπολογισμού τους. Την απώλεια της εθνικής τους άμυνας, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας τους. Τα χωρίς περιορισμό και ορίζοντα έκτακτα μέτρα προσαρμογής και εξαθλίωσης, αυτόνομες οικονομικές ζώνες, πέραν της νομοθεσίας και της φορολογίας, με μισθούς των 350 ευρώ, παραπομπές σε ειδικά ευρωπαϊκά δικαστήρια που θα συγκροτηθούν και θα φορτώνουν τους Ελληνες, χωρίς έθνος - κράτος πλέον, με πρόστιμα που θα προστίθενται στα χρέη και τα τοκοχρεολύσια. Τον έλεγχο και τη διαπραγμάτευση από τη Γερμανία των ενεργειακών αποθεμάτων με τρίτους, για την κάλυψη προηγούμενων χρεών αλλά και επόμενων, αφού η οικονομία της Ελλάδος δεν θα υπάρχει πλέον σε αυτόνομη βάση, άρα δεν θα μπορεί να λειτουργήσει σε παραγωγική βάση για να καλύψει τα χρέη.
Ολα αυτά που έρχονται τα γνωρίζουν τα κόμματα εξουσίας και οι "πρόθυμοι" της γερμανικής Ευρώπης και στις αποδοχές αυτές μιλούν για νέα δανειακή συμφωνία.
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή όλη η δομή και όλες οι λειτουργίες του συστήματος της Μεταπολίτευσης μοιάζουν με εμετό στο κεντρικό τραπέζι. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλη υπομονή, καθωσπρεπισμό και ανοχή. Πέραν του φόβου που καλλιεργείται, υπάρχει το όνειρο και το δικαίωμα σε αυτό. Οι εθνικές και κοινωνικές δυνάμεις οφείλουν σύντομα και πριν από την επόμενη δανειακή σύμβαση, που θα οδηγήσει τη χώρα στην υποδούλωση, να σπάσουν και τα δύο κόμματα εξουσίας. Να δημιουργηθεί μια νέα Δεξιά, εθνική, οραματική και αναθεωρητική. Επίσης, μια νέα Αριστερά, ουμανιστική, μετα-κομμουνιστική, εθνική και εξωστρεφής.
Ο κόσμος πρέπει να βγει στους δρόμους εγκαίρως, πριν οι πολιτικοί και το κατεστημένο παραδώσουν τη χώρα. Ακόμη κι αν η Ευρώπη διαλυθεί, δεν θα μπορέσουμε να πάρουμε την Ελλάδα πίσω, τουλάχιστον με ειρηνικούς τρόπους. Οι στόχοι μέχρι τον Ιούνιο θα πρέπει να ιεραρχηθούν με μεγάλη σοβαρότητα: Πρώτον, αποτροπή ή αναβολή της επικύρωσης οποιασδήποτε δανειακής σύμβασης μακράς πνοής. Δεύτερον, καμία παραχώρηση στη γερμανική Ευρώπη. Τρίτον, η νέα συνθήκη του ευρώ να μην περάσει χωρίς δημοψήφισμα. Τέταρτον, νέα κόμματα εθνικού χαρακτήρα στα δεξιά και τα αριστερά, που να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς του κατεστημένου των "Γερμανοτσολιάδων" και των "μαυραγοριτών", που να συμμετάσχουν στις επόμενες εκλογές και, μέσα από την πλειοψηφία της επόμενης Βουλής, να ανατάξουν μια νέα εθνική στρατηγική σε εθνικό μέτωπο, για την αναδιοργάνωση της χώρας και την εμπέδωση διεθνών συμμαχιών με κυβερνήσεις και τράπεζες που θα επιτρέψουν και θα συνδράμουν στην "ανοικοδόμηση" της Ελλάδος της Μεσογείου, της ανάπτυξης, της ευημερίας, της αρμονίας, του κόσμου.
Το έθνος χρειάζεται τον λαό. Ο λαός το έθνος. Οι ελίτ της παρακμής μάς έχουν προδώσει σε όλα. Δεν φθάνει να αμυνθούμε. Πρέπει να πετύχουμε. Να νικήσουμε πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά για τους εαυτούς μας και τους Ελληνες που έρχονται. Δεν είναι χρέος, είναι τιμή.
Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου