Χρειάζεται ένα νέο σύστημα, που θα παράγει τεχνογνωσία χωρίς να έχει γνώμονα το κέρδος.

Η παραδοσιακή τακτική "δημιουργικής καταστροφής": εκμετάλλευση--> χρεοκοπία--> πόλεμος--> εμφύλιος--> ξαναμοίρασμα της πίτας και φτου και απ'την αρχή , δεν έχει άλλα περιθώρια επανάληψης. Εν μέρει ευθύνονται και τα πυρηνικά για αυτό.

Αν εξετάσουμε την ιστορία μετά το 1945 βλέπουμε πως κατά την περίοδο σοβαρών κρίσεων και εντάσεων (Κόλπος των Χοίρων, Βιετνάμ, διάλυση της ΕΣΣΔ κλπ) δεν διολισθήσαμε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ακριβώς λόγω του φόβου της πλήρους αυτοκαταστροφής, του λεγόμενου "Sum of all fears", όπως τον έχουν ονομάσει οι Αμερικάνοι. Απεχθάνομαι, ίσως άδικα, τον Edward Teller (τον υδρογονοβομβοπατέρα), αλλά σε αυτό τελικά - "Η ισορροπία του τρόμου"- είχε προφανώς δίκιο.

Οι πόλεμοι ανά την ιστορία ήταν πάντα τα κομβικά γεγονότα που πήγαν τον κόσμο μπροστά (νέες ιδέες, νέα επιστήμη & τεχνολογία) απλούστατα γιατί είναι οι μόνες εμπορικές δραστηριότητες κατά τις οποίες δεν ρωτάει κανείς για περιθώρια κέρδους και έσοδα. Ακόμη και στο κόστος τους πρακτικά δεν υπάρχουν όρια. Οι ΗΠΑ όταν εισήλθαν στον Β'ΠΠ δεν είχαν χρήματα για να κατασκευάσουν τον τεράστιο στόλο αεροσκαφών που χρειάζονταν για να αμυνθούν έναντι της Ιαπωνίας. Δεν είχαν χρήματα αλλά είχαν πόρους, ήτοι τα πρωτογενή υλικά και την ενέργεια που χρειαζόταν για την κατασκευή τους. Και πρόθυμους εργάτες να δουλέψουν "για την επιβίωση της χώρας" από εντελώς δωρεάν έως με στοιχειώδης αμοιβές, ίσα ίσα για τις βασικές τους ανάγκες.

Με τους πόλεμους μπόρεσε να γεννηθεί νέα τεχνολογία χωρίς συνθετικά μονεταριστικά αναχώματα, ιδίως τους δυο τελευταίους αιώνες. Η έκφραση military grade για νέα τεχνολογικά αγαθά αφορά ουσιαστικά πρωτότυπα που σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν με μία no matter the cost φιλοσοφία. Και αργότερα αποτέλεσαν το πρότυπο για την μετακύλησή τους στο εμπόριο, κατόπιν βέβαιασυμπίεσης του κόστους και δραματικής πτώσης της ποιότητας κατασκευής. Το 90+% της τεχνολογίας που έχουμε σήμερα ξεκίνησε από στρατιωτικές εφαρμογές. Και το δίκτυο παιδί του αμερικάνικου πενταγώνου είναι. Ο παππούς του λεγόταν ARPANET 

Αλλά αυτό το κόλπο δεν δουλεύει άλλο.
Προσεγγίζουμε γοργά τις 7 δις ψυχές και υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Παγκόσμιος πόλεμος δεν γίνεται και δεν πρόκειται να παίξει και οι τοπικοί πόλεμοι είναι απρόβλεπτοι. Χρειάζεται λοιπόν ένας νέος τρόπος για να παράγεται νέα τεχνογνωσία και πιο αποδοτικές μέθοδοι παραγωγής τροφίμων, δίχως παράλληλα να ακρωτηριάζουν το περιβάλλον. Τρόφιμα;Εκτιμάται πως η Γη έχει την δυνατότητα να θρέψει -ιδανικά δίχως περαιτέρω αποδάσωση- έως 12 δις ψυχές. Αν τις ξεπεράσουμε χρειαζόμαστε τον Άρη, με test drive την Σελήνη.

Χρειάζεται ένα νέο σύστημα, γιατί με το τρέχων τα 9 στα 10 επιστημονικά επιτεύγματα μένουν στο συρτάρι γιατί είτε είναι ασύμφορα είτε, συνηθέστερα, απειλούν $υμφ€ροντα. Προοδεύουμε δηλαδή δέκα φορές πιο αργά απ'ότι θα μπορούσαμε ακριβώς γιατί βασιζόμαστε σε άχρηστα χρεόχαρτα για χρηματοδότηση.

Αν δεν ακυρώσουμε το μονεταριστικό σύστημα ποτέ δεν θα φτάσουμε στα άστρα, ούτε καν στον Άρη. Το Νο1 ανέκδοτο στην αστροφυσική : "Γιατί δεν γεωδιαμορφώνουμε τον Άρη; Μα γιατί δεν υπάρχουν τα 100 τρις $ που χρειάζονται για να το κάνουμε". Όποιος γνωρίζει πως πραγματικά δουλεύει η οικονομία είναι αδύνατον να μην βάλει τα γέλια με αυτή την "εκτίμηση κόστους."

Οπότε λόγω που οι πόλεμοι μας τελείωσαν, για να μην "δηλητηριάσουμε κάθε λίμνη και κάθε ποταμό" που λέει ένα παλιό Ινδιάνικο γνωμικό, για να παύσει η κοινωνική ανισότητα και να επιστρέψουμε τον "κοινωνικό δαρβινισμό" πίσω στον ιδεολογικό μεσαίωνα όπου ανήκει χρειάζεται ένα μη μονεταριστικό σύστημα, σαν αυτό που προτείνει το Venus Project. Ας λέγεται και...Mars Project, το ζήτημα δεν είναι τα ονόματα ή ποιοι τα προτείνουν αλλά οι προτάσεις και οι ιδέες τους.


Πηγή: RAMNOUSIA