Γιατί Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι
λύσσαξαν να μη γίνουν εκλογές; Γιατί θέλουν γραπτές εγγυήσεις από τον Σαμαρά
και γιατί περιορίστηκαν στις προφορικές όταν δεν τις έδωσε; Γιατί επιμένουν
τόσο πολύ στη γρήγορη ανάληψη νέων δεσμεύσεων από τη Βουλή; Γιατί Τράπεζες και
Κομισιόν υπερβαίνουν κάθε εσκαμμένο στις σχέσεις με μέλος της ΕΕ,
πότε...απευθύνοντας ωμά τελεσίγραφα και πότε επιβάλλοντας κυβέρνηση ή περίπου
διορίζοντας Πρωθυπουργό;
Εξηγούνται
όλα από την οργή για τον Παπανδρέου; Τέτοια ομοβροντία ωμότατων πιέσεων
ασκήθηκαν μόνο στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, όταν
παιζόταν η ύπαρξη κυρίαρχου κράτους στην Κύπρο και τα δικά τους δικαιώματα στο
νησί. Ακούμε καθημερινά τις φοβερές καταστροφές που θα πάθουμε αν δεν
εφαρμοστεί η 26ηΟκτωβρίου. Κανείς δεν μας εξηγεί όμως σε τι αποβλέπουν, ή τι
φοβούνται, όσοι ασκούν τις τρομερές πιέσεις.
Στην αρχή έλεγαν ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα ήταν απαραίτητα για να μη χρεωκοπήσουμε. Το τελευταίο δεκαήμερο, το τροπάρι άλλαξε: αν δεν τα κάνουμε, θα μας διώξουν από το ευρώ. Γι’ αυτό κόβονται μισθοί και συντάξεις, απολύονται εργαζόμενοι, περιορίζονται επιδόματα τυφλών και αναπήρων, στενάζουν νοσοκομεία και σχολεία, διαλύεται κράτος, οικονομία, κοινωνία, άμυνα, βουλιάζει και καταστρέφεται μια ολόκληρη χώρα ενώπιόν μας.
Το τελικό επιχείρημα που, λέγεται,
έπεισε τον Σαμαρά να αλλάξει εν μια νυχτί την πολιτική του, ήταν ότι θα χρεωθεί
έξοδο από την Ευρώπη, αν δεν συμφωνήσει στην άμεση ψήφιση από τη Βουλή της
δανειακής σύμβασης και την εφαρμογή της 26.10.
Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και η νέα δανειακή σύμβαση είναι φτιαγμένες όχι για να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα ή να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, αλλά για να φύγει από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις τράπεζές τους;
Ακριβέστερα, για να είναι Βερολίνο, Παρίσι και Τράπεζες έτοιμες για το ενδεχόμενο και εξόδου και παραμονής στο ευρώ της Αθήνας;
Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό που επιτυγχάνεται με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή και την αναδιάρθρωση είναι ο αφοπλισμός της Ελλάδας από τα σημαντικότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της, ώστε, είτε αποφασίσουν να την αφήσουν είτε τη διώξουν τελικά από το ευρώ, αλλά και αν διαλυθεί το ευρώ, να είναι πρώτον αυτοί που θα το αποφασίσουν και, δεύτερο, εμείς που θα υποστούμε τις συνέπειες, μέχρι αδυναμίας επιβίωσης των Ελλήνων και ύπαρξης του κράτους τους !
Σας φαίνεται ίσως εξωφρενικό. Και σε μας φάνηκε, δυστυχώς όμως, όπως θα διαπιστώσετε, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Σε αυτή την παγίδα μοιάζει να έπεσε ο Σαμαράς. Δεν είναι το πρώτο εξωφρενικό. «Όπως ίσως θυμούνται οι αναγνώστες μας, ο «Κ.τ.Ε.» ήταν απεκάλυψε πρώτος, το 2010, κάτι εξίσου «εξωφρενικό», ότι η Goldman Sachs ήταν ταυτόχρονα κύριος σύμβουλος της Ελλάδας και αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης εναντίον της. Τώρα, όπως και τότε, είχαμε διαλέξει γιατρό που έβγαζε λεφτά στοιχηματίζοντας στο θάνατό μας, δικηγόρο που «τάπιανε» από τον αντίδικο!
Θα δείξουμε στη συνέχεια τι συνεπάγονται οι αποφάσεις της 26.10 και γιατί εντάσσονται πολύ καλύτερα σε στρατηγική αποβολής, παρά παραμονής στο ευρώ, αλλά και γιατί δεν εξυπηρετούν, το αντίθετο, οποιαδήποτε διάσωση της Ελλάδας, αλλά τα συμφέροντα των πιστωτών με κίνδυνο καταστροφής του ελληνικού λαού και κράτους.
Από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο
Ο ελληνικός λαός υφίσταται καθημερινή πλύση εγκεφάλου, ακούγοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα τρόπο να αμυνθεί, είναι στο έλεος των δανειστών και πρέπει να κάνει αυτά που της λένε για να «σωθεί». Αν τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτικής τάξης την είχε διευθυντής επιχείρησης, οι μέτοχοι θα τον είχαν ήδη κλείσει μέσα για απιστία. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα παραμένει ακόμα, σοβαρότατος, πολιτικός και οικονομικός «συστημικός» κίνδυνος για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία.
Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και η νέα δανειακή σύμβαση είναι φτιαγμένες όχι για να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα ή να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, αλλά για να φύγει από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις τράπεζές τους;
Ακριβέστερα, για να είναι Βερολίνο, Παρίσι και Τράπεζες έτοιμες για το ενδεχόμενο και εξόδου και παραμονής στο ευρώ της Αθήνας;
Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό που επιτυγχάνεται με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τη Βουλή και την αναδιάρθρωση είναι ο αφοπλισμός της Ελλάδας από τα σημαντικότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της, ώστε, είτε αποφασίσουν να την αφήσουν είτε τη διώξουν τελικά από το ευρώ, αλλά και αν διαλυθεί το ευρώ, να είναι πρώτον αυτοί που θα το αποφασίσουν και, δεύτερο, εμείς που θα υποστούμε τις συνέπειες, μέχρι αδυναμίας επιβίωσης των Ελλήνων και ύπαρξης του κράτους τους !
Σας φαίνεται ίσως εξωφρενικό. Και σε μας φάνηκε, δυστυχώς όμως, όπως θα διαπιστώσετε, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Σε αυτή την παγίδα μοιάζει να έπεσε ο Σαμαράς. Δεν είναι το πρώτο εξωφρενικό. «Όπως ίσως θυμούνται οι αναγνώστες μας, ο «Κ.τ.Ε.» ήταν απεκάλυψε πρώτος, το 2010, κάτι εξίσου «εξωφρενικό», ότι η Goldman Sachs ήταν ταυτόχρονα κύριος σύμβουλος της Ελλάδας και αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης εναντίον της. Τώρα, όπως και τότε, είχαμε διαλέξει γιατρό που έβγαζε λεφτά στοιχηματίζοντας στο θάνατό μας, δικηγόρο που «τάπιανε» από τον αντίδικο!
Θα δείξουμε στη συνέχεια τι συνεπάγονται οι αποφάσεις της 26.10 και γιατί εντάσσονται πολύ καλύτερα σε στρατηγική αποβολής, παρά παραμονής στο ευρώ, αλλά και γιατί δεν εξυπηρετούν, το αντίθετο, οποιαδήποτε διάσωση της Ελλάδας, αλλά τα συμφέροντα των πιστωτών με κίνδυνο καταστροφής του ελληνικού λαού και κράτους.
Από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο
Ο ελληνικός λαός υφίσταται καθημερινή πλύση εγκεφάλου, ακούγοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα τρόπο να αμυνθεί, είναι στο έλεος των δανειστών και πρέπει να κάνει αυτά που της λένε για να «σωθεί». Αν τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτικής τάξης την είχε διευθυντής επιχείρησης, οι μέτοχοι θα τον είχαν ήδη κλείσει μέσα για απιστία. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα παραμένει ακόμα, σοβαρότατος, πολιτικός και οικονομικός «συστημικός» κίνδυνος για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία.
Και κρατάει στα χέρια της «ατομικό όπλo»
στον πόλεμο χρέους, την ρύθμιση του χρέους στο ελληνικό δίκαιο. Ο σκοπός του
πολιτικού τραγέλαφου και των πιέσεων που ζήσαμε είναι να πάρουν αυτό το χαρτί
ήσυχα-ήσυχα και με τη συγκατάθεσή τηςαπό τα χέρια της το ταχύτερο δυνατό, πριν
«σκάσει» η Ιταλία, κάτι που μπορεί να συμβεί σε βδομάδες ή μήνες, και προτού
ληφθούν οριστικές αποφάσεις για το μέλλον της ΕΕ και τη συμμετοχή της Ελλάδας.
Ιδού τι γράφουν οι Νιού Γιορκ Τάιμς:
«Στο παρελθόν, οι διαπραγματεύσεις χρέους χωρών όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Ρωσία αφορούσαν χρέος ρυθμιζόμενο από το δίκαιο ΗΠΑ ή Βρετανίας. Αυτό έδινε το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση στους μεγαλύτερους κατόχους ομολόγων, αφού μπορούσαν είτε να πιέσουν για καλύτερη συμφωνία, είτε να πάνε τις κυβερνήσεις σε ξένα δικαστήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδας, περισσότερο από το 90% «υπάγεται στον ελληνικό νόμο» Αυτό δίνει την ευχέρεια στην ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με νομικούς ειδήμονες, αν το επιλέξει, να τροποποιήσει τις συμβάσεις των ομολόγων και να εξασφαλίσει μια επωφελέστερη συμφωνία αναδιάρθρωσης, παρά τις αντιρρήσεις των ξένων πιστωτών.
«Για παράδειγμα, το ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να υιοθετήσει ένα νόμο που να επιβάλλει συμφωνία αναδιάρθρωσης με υποστήριξη μόνο του 51% των πιστωτών, αντί του 75% που απαιτούν οι περισσότερες διεθνείς συνθήκες. Πιο δραστικά, θα μπορούσε και να αρνηθεί απλά να πληρώσει και να αφήσει τους πιστωτές να ζητήσουν αποζημίωση στα ελληνικά δικαστήρια. Οι ειδικοί για το χρέος υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι αυτό το νομικό καθεστώς δίνει ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στην Αθήνα»
Σε μια εργασία του 2010 για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ο Lee C. Buchheit, βετεράνος δικηγόρος για θέματα χρέους της εταιρείας Cleary Gottlieb Steen & Hamilton, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Kαμμιά άλλη οφειλέτρια χώρα στη σύγχρονη ιστορία δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει σημαντικά το αποτέλεσμα μιας αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους αλλάζοντας κάποιο χαρακτηριστικό του νόμου με τον οποίο ρυθμίζεται η πλειοψηφία των (χρηματοπιστωτικών) εργαλείων».
Πέραν της προφανούς σημασίας της υπαγωγής του χρέους στο αγγλικό ή ελληνικό δίκαιο, και στα διεθνή ή ελληνικά δικαστήρια, το ζήτημα μπορεί να αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία σε περίπτωση που η Αθήνα «εκδιωχθεί» ή επιλέξει να φύγει από το ευρώ.
Ιδού τι γράφουν οι Νιού Γιορκ Τάιμς:
«Στο παρελθόν, οι διαπραγματεύσεις χρέους χωρών όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Ρωσία αφορούσαν χρέος ρυθμιζόμενο από το δίκαιο ΗΠΑ ή Βρετανίας. Αυτό έδινε το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση στους μεγαλύτερους κατόχους ομολόγων, αφού μπορούσαν είτε να πιέσουν για καλύτερη συμφωνία, είτε να πάνε τις κυβερνήσεις σε ξένα δικαστήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδας, περισσότερο από το 90% «υπάγεται στον ελληνικό νόμο» Αυτό δίνει την ευχέρεια στην ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με νομικούς ειδήμονες, αν το επιλέξει, να τροποποιήσει τις συμβάσεις των ομολόγων και να εξασφαλίσει μια επωφελέστερη συμφωνία αναδιάρθρωσης, παρά τις αντιρρήσεις των ξένων πιστωτών.
«Για παράδειγμα, το ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να υιοθετήσει ένα νόμο που να επιβάλλει συμφωνία αναδιάρθρωσης με υποστήριξη μόνο του 51% των πιστωτών, αντί του 75% που απαιτούν οι περισσότερες διεθνείς συνθήκες. Πιο δραστικά, θα μπορούσε και να αρνηθεί απλά να πληρώσει και να αφήσει τους πιστωτές να ζητήσουν αποζημίωση στα ελληνικά δικαστήρια. Οι ειδικοί για το χρέος υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι αυτό το νομικό καθεστώς δίνει ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στην Αθήνα»
Σε μια εργασία του 2010 για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ο Lee C. Buchheit, βετεράνος δικηγόρος για θέματα χρέους της εταιρείας Cleary Gottlieb Steen & Hamilton, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Kαμμιά άλλη οφειλέτρια χώρα στη σύγχρονη ιστορία δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει σημαντικά το αποτέλεσμα μιας αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους αλλάζοντας κάποιο χαρακτηριστικό του νόμου με τον οποίο ρυθμίζεται η πλειοψηφία των (χρηματοπιστωτικών) εργαλείων».
Πέραν της προφανούς σημασίας της υπαγωγής του χρέους στο αγγλικό ή ελληνικό δίκαιο, και στα διεθνή ή ελληνικά δικαστήρια, το ζήτημα μπορεί να αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία σε περίπτωση που η Αθήνα «εκδιωχθεί» ή επιλέξει να φύγει από το ευρώ.
Όπως σημειώνει ο «Νέστωρ» των ελλήνων συνταγματολόγων καθηγητής
Κασιμάτης, ο διαπρεπής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης Κώστας Χρυσόγονος, και ένας πρώην Υπουργός Οικονομίας, που δεν
επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του, σε τέτοια περίπτωση η Βουλή είναι αρμόδια
να αποφασίσει τις ρυθμίσεις μετατροπής του χρέους σε δραχμές, στην ισοτιμία της
ημέρας εισαγωγής του νέου νομίσματος. Το νόμισμα πιθανότατα θα υποτιμηθεί,
επιτρέποντας την ήπια αναδιάρθρωση δια του πληθωρισμού του, χωρίς καν
διαπραγματεύσεις.
«Η μόνη επιλογή που μένει ανοιχτή, είναι η εγκατάλειψη του ευρώ και η επιστροφή στην λιρέτα και άλλα εθνικά νομίσματα. Φυσικά, έτσι θα προκληθεί υποχρεωτική μετατροπή των χρεών σε ευρώ, σε χρέη σε εθνικό νόμισμα» επισημαίνει εξάλλου στους χθεσινούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Ντανιέλ Ρουμπινί, αναφερόμενος στην Ιταλία.
Για να το κάνουμε λιανά. Υποθέστε ότι σήμερα έχετε συνάψει μια συμφωνία ενοικίασης με 500 ευρώ. Αν υπάρξει νέο νόμισμα, είτε λόγω αποχωρήσεως της Ελλάδας, είτε λόγω διαλύσεως της ευρωζώνης, τότε θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που θα καθορίζει τη μετατροπή αυτής της σύμβασης σε δραχμές, γιατί δεν θα γίνονται στη χώρα ανταλλαγές με ευρώ. Το ίδιο θα συμβεί και με τα ομόλογα, εφόσον υπάγονται ακόμα στο ελληνικό δίκαιο. Δεν χρειάζεται καν η Αθήνα να φύγει από το ευρώ για να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα αυτή προς επίτευξη συμφωνίας. Η απειλή φτάνει.
Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ δεν έχει προβλεφθεί και θα συναντήσει περίπλοκες νομικές δυσκολίες, ήδη όμως, εδώ και μήνες, εξετάζεται από το Παρίσι και το Βερολίνο, όπως απεκάλυψε πληθώρα δημοσιευμάτων. Εξετάζονται σχέδια δύο ή πολλών ευρώ, πολύ στενότερης ευρωζώνης, η πιθανότητα διάλυσής της. Μιλώντας στον Κ.τ.Ε., ο σύμβουλος της Παριμπά, μέλος του γαλλικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Ντελπλά, προέβλεψε διάλυση, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι ιταλικές συντάξεις.
«Η μόνη επιλογή που μένει ανοιχτή, είναι η εγκατάλειψη του ευρώ και η επιστροφή στην λιρέτα και άλλα εθνικά νομίσματα. Φυσικά, έτσι θα προκληθεί υποχρεωτική μετατροπή των χρεών σε ευρώ, σε χρέη σε εθνικό νόμισμα» επισημαίνει εξάλλου στους χθεσινούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Ντανιέλ Ρουμπινί, αναφερόμενος στην Ιταλία.
Για να το κάνουμε λιανά. Υποθέστε ότι σήμερα έχετε συνάψει μια συμφωνία ενοικίασης με 500 ευρώ. Αν υπάρξει νέο νόμισμα, είτε λόγω αποχωρήσεως της Ελλάδας, είτε λόγω διαλύσεως της ευρωζώνης, τότε θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που θα καθορίζει τη μετατροπή αυτής της σύμβασης σε δραχμές, γιατί δεν θα γίνονται στη χώρα ανταλλαγές με ευρώ. Το ίδιο θα συμβεί και με τα ομόλογα, εφόσον υπάγονται ακόμα στο ελληνικό δίκαιο. Δεν χρειάζεται καν η Αθήνα να φύγει από το ευρώ για να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα αυτή προς επίτευξη συμφωνίας. Η απειλή φτάνει.
Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ δεν έχει προβλεφθεί και θα συναντήσει περίπλοκες νομικές δυσκολίες, ήδη όμως, εδώ και μήνες, εξετάζεται από το Παρίσι και το Βερολίνο, όπως απεκάλυψε πληθώρα δημοσιευμάτων. Εξετάζονται σχέδια δύο ή πολλών ευρώ, πολύ στενότερης ευρωζώνης, η πιθανότητα διάλυσής της. Μιλώντας στον Κ.τ.Ε., ο σύμβουλος της Παριμπά, μέλος του γαλλικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Ντελπλά, προέβλεψε διάλυση, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν οι ιταλικές συντάξεις.
Ο Φρανσουά Μοράν, πρώην μέλος της
διοίκησης της γαλλικής κεντρικής τράπεζας, μας είπε ότι δεν υπάρχουν χρήματα
αντιμετώπισης ιταλικής έκρηξης, που την θεωρεί πιθανή πολύ γρήγορα. Σόιμπλε και
Λάμμερς είναι, εδώ και δέκα χρόνια, οπαδοί Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Μιλώντας
προ ετών στον Κ.τ.Ε., ο δεύτερος μας είπε ότι βλέπει την Ελλάδα σε βαλκανικό
πυλώνα. Αυτά ήταν προβληματισμοί όσο δεν υπήρχε κρίση, τώρα γίνονται
σχεδιασμοί. Δεν γνωρίζουμε αν σε έξη, δώδεκα ή σαραντοοκτώ μήνες από σήμερα θα
υπάρχει ένα ή δύο ή κανένα ευρώ και ΕΕ.
Πολύ λογικά, Γαλλία και Γερμανία επιδιώκουν να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των τραπεζών τους σε κάθε περίπτωση, αλλά και να καταστήσουν δυνατή την αποβολή της Ελλάδας, αν τελικά το επιλέξουν, χωρίς το υπέρογκο κόστος μιας πολύ σημαντικής μείωσης του ελληνικού χρέους. Αντίστροφα, να την κρατήσουν εντός, αν το αποφασίσουν, χωρίς όμως δυνατότητα ουσιαστικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της και με πρακτικά αποικιακούς όρους. Αυτό ακριβώς τους επιτρέπει η 26.10.
Χρέος και 26η Οκτωβρίου
Μέχρι τώρα, στο αγγλικό δίκαιο υπάγονται (κατά τρόπο νομικά αμφισβητήσιμο) μόνο 45 δις εκταμιευθέντα με το πρώτο πακέτο. Αν ψηφισθεί η επόμενη δανειακή και προχωρήσει η αναδιάρθρωση που προβλέφθηκε στις 26.10, όλο το ελληνικό χρέος θα περάσει κατά πάσα πιθανότητα στο αγγλικό δίκαιο. Η δεύτερη δανειακή τελεί υπό σύνταξη, αλλά αυτή είναι η κατεύθυνση, ενώ ήδη η μη εφαρμοσθείσα συμφωνία της 21.7 προέβλεπε υπαγωγή των νέων ομολόγων, που θα εκδοθούν σε ανταλλαγή των παλαιών, στο αγγλικό δίκαιο.
Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που λύσσαξαν οι Βρυξέλλες να επικυρωθεί άμεσα η δανειακή! Επείγονται και πιέζουν γιατί διαπίστωσαν ότι η πρώτη δανειακή είναι ανυπόστατη κατά το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο και θέλουν να την ενσωματώσουν στη δεύτερη και να δέσουν το γάιδαρό τους, εμάς, προτού τιναχτεί ενδεχομένως όλο το οικοδόμημα στον αέρα. Στην πρώτη δανειακή σύμβαση, υπενθυμίζουμε, έχουν μπει κολοσσιαίας σημασίας όροι, που θίγουν τον πυρήνα της ελληνικής κυριαρχίας, όπως η (πιθανώς αντισυνταγματική) παραίτηση από ασυλία εθνικής κυριαρχίας, υποθηκεύθηκε το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και μελλοντικοί πόροι της και της απαγορεύθηκε εμμέσως να συνάψει δάνεια με άλλους!
Πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία αυτά, αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι. Ο Θεός της Ελλάδας μια φορά μας λυπήθηκε. Η πρώτη σύμβαση εισήχθη στη Βουλή, χωρίς να ψηφιστεί. ‘Oταν εισήχθη στο Συμβούλιο Επικρατείας προσφυγή κατά φύλλων μισθοδοσίας με το επιχείρημα ότι απέρρεαν από το Μνημόνιο, το Συμβούλιο την απέρριψε, εκτιμώντας δικαίωμα της κυβέρνησης τη μισθολογική πολιτική.
Πολύ λογικά, Γαλλία και Γερμανία επιδιώκουν να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των τραπεζών τους σε κάθε περίπτωση, αλλά και να καταστήσουν δυνατή την αποβολή της Ελλάδας, αν τελικά το επιλέξουν, χωρίς το υπέρογκο κόστος μιας πολύ σημαντικής μείωσης του ελληνικού χρέους. Αντίστροφα, να την κρατήσουν εντός, αν το αποφασίσουν, χωρίς όμως δυνατότητα ουσιαστικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της και με πρακτικά αποικιακούς όρους. Αυτό ακριβώς τους επιτρέπει η 26.10.
Χρέος και 26η Οκτωβρίου
Μέχρι τώρα, στο αγγλικό δίκαιο υπάγονται (κατά τρόπο νομικά αμφισβητήσιμο) μόνο 45 δις εκταμιευθέντα με το πρώτο πακέτο. Αν ψηφισθεί η επόμενη δανειακή και προχωρήσει η αναδιάρθρωση που προβλέφθηκε στις 26.10, όλο το ελληνικό χρέος θα περάσει κατά πάσα πιθανότητα στο αγγλικό δίκαιο. Η δεύτερη δανειακή τελεί υπό σύνταξη, αλλά αυτή είναι η κατεύθυνση, ενώ ήδη η μη εφαρμοσθείσα συμφωνία της 21.7 προέβλεπε υπαγωγή των νέων ομολόγων, που θα εκδοθούν σε ανταλλαγή των παλαιών, στο αγγλικό δίκαιο.
Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που λύσσαξαν οι Βρυξέλλες να επικυρωθεί άμεσα η δανειακή! Επείγονται και πιέζουν γιατί διαπίστωσαν ότι η πρώτη δανειακή είναι ανυπόστατη κατά το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο και θέλουν να την ενσωματώσουν στη δεύτερη και να δέσουν το γάιδαρό τους, εμάς, προτού τιναχτεί ενδεχομένως όλο το οικοδόμημα στον αέρα. Στην πρώτη δανειακή σύμβαση, υπενθυμίζουμε, έχουν μπει κολοσσιαίας σημασίας όροι, που θίγουν τον πυρήνα της ελληνικής κυριαρχίας, όπως η (πιθανώς αντισυνταγματική) παραίτηση από ασυλία εθνικής κυριαρχίας, υποθηκεύθηκε το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και μελλοντικοί πόροι της και της απαγορεύθηκε εμμέσως να συνάψει δάνεια με άλλους!
Πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία αυτά, αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι. Ο Θεός της Ελλάδας μια φορά μας λυπήθηκε. Η πρώτη σύμβαση εισήχθη στη Βουλή, χωρίς να ψηφιστεί. ‘Oταν εισήχθη στο Συμβούλιο Επικρατείας προσφυγή κατά φύλλων μισθοδοσίας με το επιχείρημα ότι απέρρεαν από το Μνημόνιο, το Συμβούλιο την απέρριψε, εκτιμώντας δικαίωμα της κυβέρνησης τη μισθολογική πολιτική.
Παρεπιπτόντως οι Σύμβουλοι συνέπεσαν στο ότι η δανειακή σύμβαση είναι
νομικά ανυπόστατη, και κατά το διεθνές δίκαιο, μηδέποτε εισαχθείσα στη Βουλή
και μη προσκομισθείσα στο Δικαστήριο. Αυτό που γνωρίζουμε εμείς το έμαθαν στο
Βερολίνο. Γι’ αυτό λύσσαξαν να ψηφιστεί αμέσως με 180 ψήφους η δεύτερη
δανειακή, ενσωματώνοντας και την πρώτη. Με τις συμβάσεις, οι δανείστριες χώρες
και πρώτη η Γερμανία γίνονται δυνάμει ιδιοκτήτες όλης της τωρινής και μελλούσης
(π.χ. ανακάλυψη υδρογονανθράκων) περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή
κύριοι της χώρας. Μεταξύ των πόρων που θα δημεύσουν πιθανώς οι δανειστές θα
είναι οι ελληνικές τράπεζες, τυχόν κρατικοποποιούμενες.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν, αναφέροντας τέρατα και σημεία που περιέχουν τα κείμενα, όπως την πρόβλεψη εξαίρεσης, με την οποία η ΕΚΤ κερδοσκοπεί επί της Ελλάδος, αποζημιούμενη στην ονομαστική αξία για ομόλογα που αγόρασε κάτω από το μισό στη δευτερογενή αγορά. Δεν έχει γίνει καμιά διαπραγμάτευση. Η «ελληνική κυβέρνηση» ανέθεσε σε δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου, ξένες τράπεζες και το διεθνές τραπεζικό λόμπι να βρουν τον καλύτερο τρόπο να μας δέσουν. Tα λεφτά άλλωστε είναι πάρα πολλά…
Κράτος και Χρέος
Οι οπαδοί των συμφωνιών, που επιχειρείται να συναφθούν υπό συνθήκες εκβιασμού, από Βουλή εκλεγείσα σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, και θα δεσμεύσουν για πάντα την Ελλάδα, υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο στην κατάσταση που βρεθήκαμε, πρέπει να εκχωρήσουμε τα πάντα. Είναι προφανές ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα θα έπρεπε όντως να κάνει πολλές παραχωρήσεις, ενδεχομένως και κυριαρχίας που θα της ζητούσαν, να δεχθεί μεγάλες μειώσεις του βιοτικού επιπέδου, προκειμένου όμως να καταλήξει σε σωτήριο συμβιβασμό. Αλλά εδώ πρόκειται για ευθανασία, ευθανασία μάλιστα της Ελλάδας σε ότι αφορά τους πιστωτές, γιατί εμείς θα πεθάνουμε με φρικτό θάνατο.
Οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα ήταν δυνατός, αν και μόνο αν, άφηνε τη χώρα σε οδυνηρή πλην βιώσιμη πορεία, ικανή να θρέφει και να περιθάλπει τον πληθυσμό της και να υπερασπίζεται τα σύνορά της. Τίποτα τέτοιο δεν προτείνεται ούτε με το συγκεκριμένο κούρεμα, ούτε με τη συνέχιση των Μνημονίων και μάλιστα μερικούς μήνες πριν τη μεγαλύτερη κρίση της ΕΕ από την ίδρυσή της και μια παγκόσμια οικονομική κρίση πιθανώς χειρότερη από το 1929. Φυσικά, εν ανάγκη μπορεί κανείς να αρνηθεί όλες τις υπογραφές του. Για να μεταβάλλει όμως ένα δεμένο νομικό καθεστώς εκ των υστέρων, θα χρειαστεί να κάνει αυτά που έκαναν οι Αμερικανοί στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ή οι Μπολσεβίκοι; Θέλουμε ή μπορούμε κάτι τέτοιο. Δεν είναι καλό και για τους αυτουργούς τέτοιων σχεδίων να σκεφτούν μια στιγμή τι θα συμβεί και στους ίδιους, αν τα κείμενά τους οδηγήσουν στις βιβλικές καταστροφές που εμπεριέχουν ως δυνατότητα;
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν, αναφέροντας τέρατα και σημεία που περιέχουν τα κείμενα, όπως την πρόβλεψη εξαίρεσης, με την οποία η ΕΚΤ κερδοσκοπεί επί της Ελλάδος, αποζημιούμενη στην ονομαστική αξία για ομόλογα που αγόρασε κάτω από το μισό στη δευτερογενή αγορά. Δεν έχει γίνει καμιά διαπραγμάτευση. Η «ελληνική κυβέρνηση» ανέθεσε σε δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου, ξένες τράπεζες και το διεθνές τραπεζικό λόμπι να βρουν τον καλύτερο τρόπο να μας δέσουν. Tα λεφτά άλλωστε είναι πάρα πολλά…
Κράτος και Χρέος
Οι οπαδοί των συμφωνιών, που επιχειρείται να συναφθούν υπό συνθήκες εκβιασμού, από Βουλή εκλεγείσα σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, και θα δεσμεύσουν για πάντα την Ελλάδα, υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο στην κατάσταση που βρεθήκαμε, πρέπει να εκχωρήσουμε τα πάντα. Είναι προφανές ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα θα έπρεπε όντως να κάνει πολλές παραχωρήσεις, ενδεχομένως και κυριαρχίας που θα της ζητούσαν, να δεχθεί μεγάλες μειώσεις του βιοτικού επιπέδου, προκειμένου όμως να καταλήξει σε σωτήριο συμβιβασμό. Αλλά εδώ πρόκειται για ευθανασία, ευθανασία μάλιστα της Ελλάδας σε ότι αφορά τους πιστωτές, γιατί εμείς θα πεθάνουμε με φρικτό θάνατο.
Οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα ήταν δυνατός, αν και μόνο αν, άφηνε τη χώρα σε οδυνηρή πλην βιώσιμη πορεία, ικανή να θρέφει και να περιθάλπει τον πληθυσμό της και να υπερασπίζεται τα σύνορά της. Τίποτα τέτοιο δεν προτείνεται ούτε με το συγκεκριμένο κούρεμα, ούτε με τη συνέχιση των Μνημονίων και μάλιστα μερικούς μήνες πριν τη μεγαλύτερη κρίση της ΕΕ από την ίδρυσή της και μια παγκόσμια οικονομική κρίση πιθανώς χειρότερη από το 1929. Φυσικά, εν ανάγκη μπορεί κανείς να αρνηθεί όλες τις υπογραφές του. Για να μεταβάλλει όμως ένα δεμένο νομικό καθεστώς εκ των υστέρων, θα χρειαστεί να κάνει αυτά που έκαναν οι Αμερικανοί στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ή οι Μπολσεβίκοι; Θέλουμε ή μπορούμε κάτι τέτοιο. Δεν είναι καλό και για τους αυτουργούς τέτοιων σχεδίων να σκεφτούν μια στιγμή τι θα συμβεί και στους ίδιους, αν τα κείμενά τους οδηγήσουν στις βιβλικές καταστροφές που εμπεριέχουν ως δυνατότητα;
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου