Κάτι με πλακώνει...

Κάτι με πλακώνει. Κάτι με πνίγει εδώ και μέρες. Θέλω να μιλήσω αλλά κρατιέμαι. Σκέφτομαι πάντα τις αντιδράσεις των άλλων. Σκέφτομαι αν θα είμαι αρεστός, αν θα είμαι ενταγμένος κι εγώ στο κοπάδι. Κρατιέμαι με το ζόρι να μην ουρλιάξω. Κρατιέμαι και λέω "κάνε υπομονή, κάποια στιγμή θα καταλάβουν". 

Αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο απογοητεύομαι. Όσο βλέπω σαμουράι, νίντζα, καμικάζι, Σουλιώτισσες και θερμοπυλομάχοι, τόσο αγριεύει το μάτι μου και κάνω πίσω. Δεν υπάρχει λόγος σκέφτομαι. Κάνε υπομονή. Υπομονή με τους μεν και τους δεν. Υπομονή με την μία και την άλλη πλευρά. Η μία πλευρά φωνάζει "όλοι μαζί ενωμένοι, θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και θα βγάλουμε σώα την Ελλάδα από την κρίση", η άλλη πλευρά ουρλιάζει κι αυτή " όλοι μαζί, ενωμένοι, μακριά από κόμματα και ιδεολογίες να τους κρεμάσουμε και να σώσουμε την Ελλάδα". 

Κι όλοι μαζί βουλιάζουμε αυτή την φτωχή πατρίδα όλο και πιο πολύ στο βούρκο και στη φτώχεια. Κάθε μέρα και μία φτυαριά χώμα επάνω της. Μαυρογυαλουραίοι, Τσολάκηδες, Εφιάλτες, Σωτήρες και Εθνάρχες παρελαύνουν καθημερινά από μπροστά της. Κι εγώ στην άκρη, με την υπομονή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και στα χείλη να ψιθυρίζω "την Ελλάδα, προσέχετε την Ελλάδα". 

Αλλά κανείς δεν ακούει. Κανείς δεν σκέφτεται αυτό που λέγεται Ελλάδα. Μια Ελλάδα που για πολλούς έχει διαφορετική ιστορία, διαδρομή, προορισμό . Για αρκετούς όμως η Ελλάδα είναι κάτι το προσωπικό που φοβάται μην το χάσει. Για άλλον η Ελλάδα κλείνεται σε ένα λογαριασμό, σε μερικές ανέσεις, σε μερικά συμφέροντα. 

Για λίγους όμως η Ελλάδα είναι κάτι πιο ψηλά, κάτι σαν ένα αεράκι που δροσίζει χωρίς να το βλέπεις, σαν μία λάμψη ήλιου που σε ζεσταίνει, σαν ένα κυματάκι θάλασσας στα γυμνά σου πόδια, σαν μία πέτρα καρφωμένη κάτω από ένα πλάτανο. Ελλάδα…κάτι πιο βαθύ από μία λέξη μόνο. 

Κι αυτή την Ελλάδα της τρώμε κάθε μέρα λίγο λίγο τη σάρκα που την σκεπάζει. Κάθε μέρα όλο και πιο περιγέλαστη στην οικουμένη. Αλλά η Ελλάδα δεν χάνεται, δεν μπορεί να χαθεί, δεν δικαιούται να χαθεί. Υποχρεούται να ζήσει και θα ζήσει. Σαν ένας φάρος ελευθερίας, δημοκρατίας, πολιτισμού ανά τους αιώνες. Μιας ελευθερίας που συχνά εγκλωβίζεται πίσω από σίδερα, σκλαβιά, τάνκς και φίμωση λόγου. 

Μιας δημοκρατίας που ποτέ δεν κατάφερε να πάρει την πραγματική της υπόσταση και που ακόμα και σήμερα εμπαίζεται από ανθρωπάκια. Ενός πολιτισμού που τον εξαφανίζουμε καθημερινά με τα γυφτομπαρόκ και τα δήθεν δυτικά πρότυπα.

Αυτή την ελευθερία, αυτή την δημοκρατία,αυτόν τον πολιτισμό τόσα χρόνια διατηρούσαμε. Ο καθένας μας είχε αλλάξει το νόημα της κάθε λέξης σύμφωνα με την διάθεσή του και τα συμφέροντά του. Αλλάζαμε τα νοήματα χρόνια τώρα. Και ξαφνικά, ξαφνικά χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Πέφτουμε όλοι μαζί, ανεξάρτητα πολιτικής και ιδεολογικής θέσης.Χανόμαστε. Ψάχνουμε από κάπου να κρατηθούμε, να πιαστούμε να μην παρασύρει ο βούρκος της ιστορίας. 

Τα μόνο κλαράκια που φτάνουν τα χέρια μας είναι αυτές οι τρεις λέξεις: ελευθερία, δημοκρατία, πολιτισμός. Κι εμφανίζονται χιλιάδες τώρα να ζητάνε χώρο σε αυτά τα κλαράκια, να πιαστούνε , να σωθούνε. Αυτοί οι ίδιοι, εμείς οι ίδιοι, που μέχρι χθες είχαμε αλλάξει τα νοήματα. Εμείς που τσαλαπατήσαμε κατά τα συμφέροντά μας τις έννοιες αιώνων τώρα.

Κι ακούω ξανά τις φωνές «να σώσουμε την Ελλάδα», «να σώσουμε την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας»…και μου έρχεται να ουρλιάξω, να χτυπήσω, να τα σπάσω όλα…αλλά θα σωπάσω. Θα σωπάσω και θα κάνω υπομονή. 

Θα κάνω υπομονή μέσα από βρισιές και λοιδορίες…θα κάνω υπομονή μέχρι να πιστέψουμε στην Δημοκρατία ξανά…τότε θα μιλήσω..ως τότε..........  

«Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη»
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.

online-pressblog