Δήμαρχος Λονδίνου: "Η δίαιτα λιτότητας θα φέρει τους Έλληνες στα όριά τους"

Σύμφωνα με τον δήμαρχο του Λονδίνου, Boris Johnson, η τακτική του σοκ και ο εκφοβισμός ενός λαού με τη δικαιολογία της διάσωσης του ευρώ θα γίνει μπούμερανγκ...Μέχρι εδώ ήταν. Δεν αντέχω άλλες ειρωνείες για τα κιλά μου. Είμαι στη διαδικασία να εφεύρω μια νέα δίαιτα. Λέγεται "Eλληνική Δίαιτα Λιτότητας" και την αρχίζω αμέσως. 

Η στιγμή της επιφοίτησης μου ήρθε την περασμένη Παρασκευή, όταν είχαμε πάει στο Μονακό για να υποστηρίξουμε την υποψηφιότητα του Λονδίνου για τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου το 2017.

Παρ' όλο που κερδίσαμε και επιστρέψαμε θριαμβευτές, μια άσχημη στιγμή περίμενε τον καλό σας τον δήμαρχο. Περπατούσαμε όλοι μαζί σ΄ένα διάδρομο του κυριλέ ξενοδοχείου όπου μέναμε, όταν σε κάποια φάση περάσαμε μπροστά από έναν επίχρυσο καθρέφτη και πρόσεξα τη φοβερή αντίθεση ανάμεσα στα γραμμωμένα σώματα των βασικών μελών της ομάδας και το στρουμπουλό της αφεντιάς μου. 

Βλέπω να περνάει ο Λόρδος Coe, λεπτός και σμιλεμένος σαν κυνηγετικό σκυλί. Μετά η αθλήτρια του επτάθλου Denise Lewis και η υπερηχητική σπρίντερ Jodie Williams, χωρίς γραμμάριο λίπους επάνω τους. Και διάφοροι άλλοι αθλητές και πρώην αθλητές, όλοι ευκίνητοι και λεπτοκαμωμένοι, πανάθεμά τους. Και τελευταίος, αλί και τρισαλί, πέρασα εγώ.

Για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα, είχε αποφασιστεί ότι όλοι έπρεπε να φοράμε ανοιχτά γκρι κουστούμια, και μάλλον οι πληροφορίες που δόθηκαν για τις διαστάσεις μου ήταν από τον καιρό που ήμουν πιο νέος και σφριγηλός. Καθώς πέρασα, που λέτε, μπροστά από τον καθρέφτη, βλέπω έναν σφαιρικού σχήματος επιχειρηματία σκανδιναβικής καταγωγής να με κοιτάζει με μάτια κόκκινα από την αϋπνία, με τους χοντρούς μηρούς του να τσιτώνουν το ύφασμα του παντελονιού, σαν λουκάνικα έτοιμα να σκάσουν πάνω στη σχάρα.

 Και συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα το πρωί διάβασα ένα ανελέητο άρθρο σε μια κυριακάτικη εφημερίδα που έλεγε ότι μου φαίνεται πολύ ότι τα σάντουιτς με μπέικον τα κατεβάζω δύο-δύο στην καθισιά μου. Τότε ήταν που χτύπησα το χέρι στο τραπέζι και φώναξα "Αρκετά! Ήρθε η ώρα να αρχίσεις την Ελληνική Δίαιτα Λιτότητας ©. Ήρθε η ώρα να μπεις σ' ένα πρόγραμμα άγριων περικοπών από υδατάνθρακες και άμεσης μείωσης της κατανάλωσης οινοπνευματωδών. Δε μπα να μου κουνάτε όσα κέικ λαχταριστά θέλετε κάτω από τη μύτη μου, βράχος εγώ, θα τα σπρώχνω μακριά. Όσο για το τυρί, το αποκηρύσσω από σήμερα επίσημα σαν το φαγητό του διαβόλου".

Το ξέρω ότι θα είναι δύσκολο. Οι δίαιτες λιτότητας πάντα είναι δύσκολες. Πρέπει να προετοιμαστώ ψυχολογικά για αυτό το παραισθησιογόνο συναίσθημα που σε βαράει ξαφνικά το απόγευμα, όταν δεν έφαγες χορτάτα το μεσημέρι. Το στομάχι μου θα γουργουρίζει σε ένδειξη διαμαρτυρίας, όπως τα πλήθη στην πλατεία Συντάγματος. 

Τα μέσα μου θα λιγουρεύονται τηγανητές πατάτες, σαν μια στρατιά Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων που διεκδικούν το προγονικό δικαίωμά τους να συνταξιοδοτούνται στα 50. Καθώς θα περνάω με το ποδήλατο μπροστά από τον σταθμό του μετρό στο London Bridge, τα ρουθούνια μου θα είναι γεμάτα από το βασανιστικό άρωμα της κρεατόπιτας - ίδιο με το μαρτύριο του Έλληνα τελωνειακού υπαλλήλου όταν σκέφτεται την Πόρσε που αναγκάστηκε να πουλήσει, τη γκόμενα που της κανόνισε να βγει με μειωμένη σύνταξη, τη βίλα που αναγκάστηκε να πουλήσει άρον άρον σ' έναν τύπο φινετσάτο από το Ντίσελντορφ.

Θα υπάρξουν στιγμές που τα συμπτώματα στέρησης θα είναι τόσο αφόρητα που θα λέω στον εαυτό μου ότι δεν αξίζει τον κόπο, και δε μπα να κουρεύεται το πρόγραμμα λιτότητας και τα καλά του. Τα ίδια, δηλαδή, που λένε τώρα για την κυβέρνηση στην Αθήνα. Αλλά δεν θα το βάλω κάτω. Θα συνεχίσω την Ελληνική Δίαιτα Λιτότητας © - ελιές, ντομάτες, κρεμμύδια, αλλά ούτε ένα κομμάτι φέτα - ακολουθώντας την αδυσώπητη λογική της νέας "τεχνοκρατικής" κυβέρνησης που σύντομα θα βγάλει ρίζες στην Αθήνα, στη Ρώμη και αλλού. Οι πολιτικοί, λέει, θα συναινέσουν, για να κάνουν το καλύτερο για όλους μας. Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι συναινούντες θα έχουν δίκιο.

Στην περίπτωσή μου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δίαιτα μου κάνει καλό. Αλλά υπάρχει, φυσικά, τεράστια διαφορά μεταξύ μιας προσωπικής απόφασης να κάνει κάποιος δίαιτα, και της οικονομικής ατζέντας που εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή με το ζόρι στα περιφερειακά μέλη της Ευρωζώνης. Η πρώτη και πιο προφανής διαφορά είναι ότι η Ελληνική Δίαιτα Λιτότητάς μου είναι σχέδιο που εγώ σκαρφίστηκα. Εγώ την ψήφισα. Το ίδιο το κοινοβουλευτικό μου σώμα πήρε τη σχετική απόφαση. Είναι μια δίαιτα προσαρμοσμένη σε αυτά που με συμφέρει να κάνω, και είναι σύμφωνη με τη δική μου νοοτροπία. Δεν έχω καμιά Angela Merkel να με παρακολουθεί και να βαράει το μαστίγιο της, γαβγίζοντάς μου: "Αργείς! Αργείς"! Ούτε έχω τον Herman Van Rompuy, Πρόεδρο της ΕΕ, απέναντί μου να μου λέει: "Δεν είναι ώρα για εκλογές, αλλά για αποφάσεις"!

Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ της δίαιτάς μου και του ελληνικού προγράμματος λιτότητας είναι ότι στους Έλληνες έχει γίνει κατάφωρη στέρηση του δικαιώματος να αποφασίζουν οι ίδιοι τι θα κάνουν με το πρόβλημά τους. Και αποτελεί πικρή ειρωνεία το γεγονός ότι οι Έλληνες έγιναν δεκτοί στην ΕΕ, με την ελπίδα ότι η ένταξή τους θα βοηθούσε στην εδραίωση της δημοκρατίας, μετά από τα επτά χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αλλά νά που τώρα οι Έλληνες διαπιστώνουν ότι οι δημοκρατικές ελευθερίες τους καταπατούνται από την ίδια την ΕΕ. Αναμφισβήτητα θα πρέπει να γίνουν αλλαγές στον προϋπολογισμό τους και να γίνουν μεταρρυθμίσεις στον διογκωμένο δημόσιο τομέα τους. Αλλά η εφαρμογή ενός τέτοιου δρακόντειου προγράμματος με τόση βιάση και χωρίς δημοκρατική συναίνεση είναι συνταγή καταστροφής.

Τέτοιου είδους δίαιτες θέλουν μεγάλη προσοχή. Έχω έναν φίλο - θα τον ονόμαζα προσωποποίηση της καλωσύνης - που πρόσφατα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα δίαιτας που είναι γνωστή με το όνομα "Dukan" και έχει χάσει ήδη αρκετό βάρος. Αλλά μου εξομολογήθηκε ότι κάθε φορά που περνάει έξω από φούρνο, τον κυριεύουν κάτι λυκανθρωπικά ένστικτα που τον τρομάζουν. Παρομοίως, υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι τα μέτρα λιτότητας που έχει επιβάλει η τρόϊκα στην Ελλάδα αναμφίβολα αντενδείκνυνται για την περίπτωση, αφού βυθίζουν τη χώρα όλο και περισσότερο στην ύφεση και επιδεινώνουν την ήδη δεινή θέση της Ελλάδας.

Κατά μία έννοια, δεν έχει σημασία αν η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι ορθή ή εσφαλμένη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πολλοί Έλληνες είναι ήδη πεπεισμένοι ότι είναι καταστροφική, πράγμα που σημαίνει ότι θα εξακολουθήσουν να δυσανασχετούν για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, κυρίως επειδή επινοήθηκε και εφαρμόστηκε χωρίς τη δημοκρατική έγκρισή τους. Πριν από πολλά χρόνια, η Μargaret Thatcher εκφώνησε μια ομιλία που πολλοί έχουν σχολιάσει αρνητικά από τότε. Στην ομιλία αυτή προειδοποίησε για τη δημιουργία πανομοιότυπων "Ευρωπαίων καρμπόν". Όλοι είπαν τότε ότι ήταν παράλογο να εκφράζεται έτσι. Αλλά να που η προειδοποίηση της επαληθεύτηκε.

Χρησιμοποιούμε τον φορολογικό εκφοβισμό σε μια προσπάθειά μας να μετατρέψουμε τους Έλληνες και τους Ιταλούς σε Γερμανούς. Ολόκληρη η "επιχείρηση ΕΕ" έχει αφοσιωθεί στο να κρατήσει το ευρώ στη ζωή με το εντελώς προσχηματικό σκεπτικό ότι το νόμισμα είναι συνώνυμο με την "Ευρώπη". Κλείσαμε όλες τις εξόδους του υπουργείου Eξωτερικών της Βρετανίας, που φλέγεται, με τον William Hague μέσα. Οι Βρετανοί φορολογούμενοι θα ακουμπούν όλο και μεγαλύτερο μέρος από το εισόδημά τους για να "σώσουν", λέει, τη χώρα, τη στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτό το ποσό θα καταλήξει στις τράπεζες και στα μπόνους των τραπεζιτών. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, στις νότιες χώρες της ΕΕ θα εφαρμόζονται ολοένα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας, που στην πραγματικότητα δεν ανταπροκρίνονται στις ανάγκες τους.

Ανεξάρτητα από το πόσο αυστηρή δίαιτα θα κάνω εγώ, αποκλείεται να μοιάσω σε πρωταθλητή.

Έτσι και οι Έλληνες δεν μπορούν να γίνουν Γερμανοί στο άψε σβήσε. Και είναι βάναυσο να τους αναγκάζουν κάποιοι να το επιχειρήσουν. 

Toυ Boris Johnson
για τη βρετανική εφημερίδα Telegraph

kostasxan