«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο καινούργιο​ς πασχίζει να γεννηθεί. Είναι η εποχή των τεράτων»!

Με το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ το 2007 έγινε πλέον φανερό πως το καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να βρει άλλες πηγές που θα αυξάνουν παραπέρα την επίπλαστη οικονομική ανάπτυξη. Το 97% του χρήματος που κυκλοφοράει στις αγορές είναι εικονικό και μόλις το 3% είναι πραγματικό χρήμα. 

Έτσι οι τραπεζίτες γνωρίζουν πως αν κάποια στιγμή οι καταθέτες συντονισμένα απαιτήσουν τα χρήματα τους, τότε δεκάδες τράπεζες θα καταρρεύσουν. Μαζί τους θα συμπαρασύρουν και ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου βιομηχανικού ιστού. 

Στην πραγματικότητα η αμφισβήτηση του οικονομικού οικοδομήματος απο την βάση είναι αυτό που τους τρομάζει. Όταν οι εργάτες σταματούν να πληρώνουν τους φόρους και όταν διακόπτουν την παραγωγική διαδικασία στην ουσία μπλοκάρουν την καπιταλιστική μηχανή συσσώρευσης του πλούτου. Οι τράπεζες κατέχουν συνολικά μέσω των μετοχών την πλειοψηφία των κορυφαίων στο είδος τους εταιρειών και των βιομηχανιών, που αντιπροσωπεύουντο 60% των παγκόσμιων εσόδων. Οι καθοδικές τάσεις στη βιομηχανική παραγωγή πλέον στα τέλη του 2011, αγγίζουν αρνητικό πρόσημο. Από την μία πλευρά, η μείωση της κατανάλωσης εξαιτίας της έλλειψης ρευστού και από την άλλη πλευρά, η απροθυμία των ίδιων των χρηματοπιστωτικών ομίλων για βιομηχανικές επενδύσεις, θα οδηγήσουν σε επιδείνωση της κατάστασης. Οι συντονισμένοι εργατικοί αγώνες σε περίοδο κρίσης έχουν πολλαπλάσια οφελη στην υπόθεση της συστημικής ανατροπής. 

Εκείνο που αντιμετωπιζόταν ως οικονομική ανάπτυξη στο πρόσφατο παρελθόν, αποδείχθηκε πως ήτανδραστηριότητες ανθρώπων που δανείζονταν χρήματα τα οποία δύσκολα θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν. Το σύστημα βέβαια δεν περιμένει στωικά την καταστροφή του, αντίθετα αν ο καπιταλισμός καταφέρνει και επιβιώνει τόσους αιώνες είναι γιατί βρίσκεται  σε συνεχή κίνηση. Η νέα πηγή κέρδους λοιπόν είναι το χρέος και αυτό, γιατί πολύ απλά είναι τόσο μεγάλο, που κανείς δεν μπορεί να συνεχίζει να προσποιείται ότι δεν το βλέπει. Και επειδή πλέον το βλέπουνε όλοι σαν μια πραγματικότητά είναι ιδανικός λόγος για να γίνει εμπορεύσιμο και αυτό. Το χρέος βέβαια θα έπρεπενα "φύγει"., από τα… εικονικά αποθεματικά των τραπεζών και από τα διαγράμματα των χρηματιστηριακών αγορών και να αποκτήσει υλική υπόσταση. 

Έτσι φορτώνεται στις πλάτες των κρατών γιατί κατά την διαδικασία της συσσώρευσης είναι πολύ ποιο κερδοφόρο και ταξικά συμφέρον η πτώχευση  ενός λαού,από την χρεοκοπία μιας  Lehman Brothers που θα σήμαινε και την καταστροφή ένος μεγάλου μέρους του εικονικού κεφαλαίου για τους μεγαλομετόχους και τα στελέχη της. Τα κράτη μέσω της φορολογίας εξασφαλίζουν ένα καλό τρόπο ελέγχου και συγκέντρωσης πλούτου, αρκεί το αστικό πολιτικό προσωπικό να κάνει σε πνεύμα…εθνικής συνεννόησης  την βρόμικη δουλειά.

Ο Γκράμσι είχε πει για την εποχή που ξεκίνησε με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Είναι η εποχή των τεράτων»! 

Γράφει ο Γιώργος Σ.