Η Ελλάδα πάσχει από έλλειμμα δημοκρατίας.

Του Michael Walker

The Globe and Mail (Canada)

Πολύ συχνά, ο ρόλος των οικονομολόγων είναι να προαναγγέλλουν κάποια καταστροφή. Για αυτό και ο Thomas Carlyle χαρακτήρισε την επιστήμη των οικονομικών ως «μελαγχολική».

Κάτι ανάλογο συνέβη και στη περίπτωση της Ελλάδας, την οποία βοήθησε η ΕΕ με την μορφή χρηματικής βοήθειας, τυλιγμένης όμως σε ένα πακέτο αυστηρής λιτότητας.

Ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε μια κίνηση που προκάλεσε πανδαιμόνιο στις αγορές, και ανάγκασε την ΕΕ να του στείλει τελεσίγραφα. Ζήτησε δημοψήφισμα.

Δυο σημαντικοί Καναδοί, ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Mark Carney, και ο ιδρυτής του κόμματος της Αναμόρφωσης Preston Manning, στηρίζουν την επιλογή δημοψηφίσματος.

Αγνοούν όμως, ότι τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε κάποιες άλλες χώρες, υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα. Το έλλειμμα αυτό έχει να κάνει με το ότι μια πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος έχει δωροδοκηθεί με κρατικά κονδύλια για τα οποία κανένας δεν πληρώνει φόρους.

Η ελληνική δημοκρατία είναι διαβρωμένη μέχρι το μεδούλι. Δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, ούτε μπορεί να λύσει τα όποια προβλήματα ανέκυψαν. Για αυτό και έχει μπει στις ζωές των Ελλήνων η ΕΕ.

Η δημοκρατία βασίζεται σε μια λεπτή ισορροπία οικονομικών συμφερόντων. Οι πολίτες πληρώνουν φόρους, και απολαμβάνουν προνόμια από ένα κράτος το οποίο ελέγχεται με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ξέχωρα από την ρητορική, η φυσιολογική κατάσταση στις δυτικού τύπου δημοκρατίες θέλει τις οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα να ωφελούνται από το κράτος, και αυτές με υψηλά εισοδήματα να πληρώνουν. Το κρίσιμο όριο για την δημοκρατία έγκειται σε αυτήν ακριβώς την ισορροπία. Φυσιολογικά, τα νοικοκυριά που ωφελούνται θα πρέπει να είναι λιγότερα από αυτά που πληρώνουν.

Ο ρόλος της δημοκρατίας είναι να πείθει αυτούς που πληρώνουν τα περισσότερα να συνεχίσουν να το κάνουν, στηρίζοντας τον κοινωνικό ιστό, ώστε να βοηθηθούν τόσο αυτοί όσο και η κοινωνία συνολικά. Η δημοσιονομική δημοκρατία λειτουργεί κατ αυτόν τον τρόπο, όσο η απόπειρα να αυξηθούν οι δαπάνες βρίσκει αντίσταση από αυτούς που θα πρέπει να πληρώσουν.

Το πρόβλημα όμως που συχνά δημιουργείται, έχει να κάνει με τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία αποκομίζουν οφέλη για τα οποία κανένας (σημερινός ψηφοφόρος) δεν πληρώνει. Το έλλειμμα μεταθέτει τις πληρωμές στις επόμενες γενιές, που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, όπου τα χρήματα που δέχεται, θα πληρωθούν από τις επόμενες γενιές των … υπόλοιπων Ευρωπαίων.

Οι διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας δεν αποτελούν έκφραση δημοκρατίας. Αποτελούν την έκφραση δυσαρέσκειας από πλευράς εκείνων που έχουν στενοχωρηθεί επειδή δεν θα μπορούν πια να «γλεντάνε» σε βάρος των παιδιών τους. Και όπως μας δείχνει η ελληνική εμπειρία, ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η δημοκρατική φρενίτιδα, είναι αν η χώρα πέσει μετωπικά επάνω σε τοίχο. Αν δεν μπορεί δηλαδή να δανειστεί άλλα χρήματα.

Η πιο μεγάλη επιθυμία των δημιουργών της ΕΕ ήταν πως η δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία δεν υπήρχε σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, θα ξεπηδούσε μέσα από την δημοκρατική «μάζωξη» της ένωσης.

Δυστυχώς, η επιθυμία αυτή δεν έλαβε υπόψη την ευαίσθητη ισορροπία των συμφερόντων, που αποτελεί τη βάση της κάθε πετυχημένης δημοκρατίας, και που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι «εκτός λειτουργίας…».

Απόδοση: S.A.

kostasxan