Πού είναι οι Αγανακτισμένοι; Πού χάθηκε η οργή;

Γιατί χάθηκε το κίνημα των αγανακτισμένων; Γιατί οι άνθρωποι που διαδήλωναν μαζικά και ειρηνικά, δεν κατεβαίνουν πια στους δρόμους;

Πού πήγαν σήμερα οι «αγανακτισμένοι»; Γιατί δεν βγαίνουν τώρα στον δρόμο να διαδηλώσουν την οργή τους για τούτο το υπερθέαμα της μικρο-πολιτικής; Πού πήγε η δυναμική των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που πήγε ο χυμός της ελληνικής κοινωνίας; Στέρεψε κι αυτός από την δύναμη της τηλεόρασης, που έχει λάβει πρωτεύουσα θέση στη ζωή μας και μας έχει καθηλώσει στους καναπέδες οι «αγανακτισμένοι»;

Γιατί δεν βγαίνουν τώρα στον δρόμο, οι αγανακτισμένοι να διαδηλώσουν την οργή τους για τούτο το υπερθέαμα της μικρο-πολιτικής; Πού πήγε η δυναμική των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που πήγε ο χυμός της ελληνικής κοινωνίας; Στέρεψε κι αυτός από την δύναμη της τηλεόρασης, που έχει λάβει πρωτεύουσα θέση στη ζωή μας και μας έχει καθηλώσει στους καναπέδες;

Η αίσθηση ενός επικείμενου κακού – συνεχώς ανανεούμενου – έχει πλακώσει τη χώρα, καθώς κλείνουν γύρω μας οι στρόφιγγες της ελπίδας, της διεξόδου, της προσδοκίας. Αντ΄αυτών χοροπηδούν γύρω μας ανόητες σκοπιμότητες, εμπάθειες και μισαλλοδοξίες, κόμπλεξ και υπερφίαλες φιλοδοξίες, χαντακώνοντας όποια αυτονόητη, λογική και δημιουργική σκέψη βγαίνει απ΄ το σκοτάδι της απελπισίας.

Οι ανταποκρίσεις των τελευταίων ωρών μιλούν για ηγεσίες εγκλωβισμένες στα διλήμματα που θέτουν εσωτερικοί αντίπαλοι και άσπονδοι φίλοι, για ηγεσίες φοβικές στην έννοια της υπέρβασης, για μαρμίτες που βράζουν ένα θολό χυλό άγνωστη υφής, για λύσεις «κομματικού σωλήνα». Το σύστημα τελικά μοιάζει να ξεβράζει οτιδήποτε δεν έχει τα χαρακτηριστικά του φθαρμένου και του λεκιασμένου.

Πώς η κοινωνία δεν αντιδρά; Πώς δεν πιάνει μια καρφίτσα να τρυπήσει αυτό το μπαλόνι του «πλαστού εγκλωβισμού», που δεν αντανακλά την πραγματικότητα; Πώς δεν θυμίζει σε όλους αυτούς τους μικρούς στρατηγούς πως το δίλημμα που θέτει η πραγματικότητα είναι ένα και αναπόδραστο: εθνική καταστροφή ή σωτηρία. Το ερώτημα που τους έχει ανατεθεί επομένως είναι να βρούν τον άνθρωπο που παρέχει τα περισσότερα εχέγγυα για να μας βγάλει στο ξέφωτο και όχι αυτόν, που δεν θα ενοχλήσει τα οικεία συμφέροντα και τις εσωκομματικές ισορροπίες, που δεν θα αποτελέσει «απειλή» για την εσωκομματική πυραμίδα, που μπορεί να αναδειχθεί σε ένα πρότυπο ανατροπής;

Πώς δεν αντιδρά επίσης η στελεχική δομή των κομμάτων, πού πήγε το ένστικτο πολιτικής επιβίωσης, πώς δεν βλέπουν ότι η εθνική καταστροφή θα συμπαρασύρει και τους ίδιους στη λάσπη, πως «η δραχμή» όπως εύστοχα προειδοποίησε χτες ο Αλέξης Παπαχελάς, «θα έχει δύο κεφαλές: του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά»;

Η αλήθεια είναι κρυστάλλινη, ένα είναι το όνομα που επιτρέπει και στους αγανακτισμένους να ελπίσουν. Η ούγια γράφει Λουκάς Παπαδήμος. Σήμερα αγγίζουμε ως χώρα τον πάτο του βαρελιού και δεν υπάρχει αντίδραση. Μαζί με τη χώρα χάνεται και η λεβεντιά.

fimes